Napiórkowska Zofia

Zofia Napiórkowska (1933 – 2013) Zmarła 3 grudnia 2013 roku. W Łomży znana jako wybitny nauczyciel języka polskiego, wieloletni, doskonały dyrektor Szkoły Podstawowej Nr 4 w Łomży (1961-1986), następnie konsultant do spraw kadry kierowniczej łomżyńskiego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli (1990-1998), społecznik. Organizowała od podstaw nauczanie w nowym budynku Szkoły Podstawowej Nr 4 w Łomży przy ulicy Kierzkowej. Placówka pod Jej kierownictwem zdobyła miano „Szkoły Wiodącej” i znalazła się w prestiżowym ruchu szkół wiodących w Polsce, wyróżniających się wysokim poziomem nauczania i wychowania, a przede wszystkim podejmowaniem eksperymentów pedagogicznych. Stąd też większość doradców metodycznych nauczycieli powiatu łomżyńskiego wywodziło się z grona pedagogicznego tej szkoły. Swoją postawą tworzyła w pracy atmosferę sprzyjającą rozwojowi osobistemu nauczycieli i wyzwalającą w nich chęć do podejmowania wyzwań poza kanonami wymagań. Była przykładem entuzjazmu, pracowitości, niesłabnącego zaangażowania i ciekawości nowych doświadczeń. Dzięki temu grono pedagogiczne szkoły, jak również dyrektorzy szkół, dla których była konsultantem, mogli poznawać osiągnięcia wybitnych pedagogów, których zapraszała na wykłady i ćwiczenia do Łomży.  W działalności społecznej była tam, gdzie uznawała, że jej aktywność ma sens i prowadzi ku lepszym rozwiązaniom. Uczestniczyła w powołaniu i działalności w Łomży pierwszej społecznej szkoły podstawowej, przez dwadzieścia lat była członkiem Stowarzyszenia Praw Człowieka w Łomży, działającego na rzecz uczniów i nauczycieli, angażowała się w prace komitetu założycielskiego Stowarzyszenia na Rzecz Uczniów Zdolnych.  Bez reszty oddała się dziełu upowszechnienia w Polsce Pedagogiki Celestyna Freineta. Zakłada ona, że nie ma podziału na dydaktykę i wychowanie. Szkoła nie może selekcjonować dzieci na lepsze i gorsze, lecz powinna pracować z dziećmi o różnych możliwościach intelektualnych. W pracy pedagogicznej najważniejszy jest rozwój osobowości każdego dziecka. Pedagogika oparta jest na prawach dziecka, szacunku dla jego osoby, potrzeb i dążeń. W  rozwoju zawodowym nauczyciela ważna jest wymiana doświadczeń. Założenia pedagogiczne realizowane są za pomocą technik, które ułatwiają pracę nauczyciela. Za Jej sprawą w latach 60. ubiegłego wieku nauczyciele Szkoły Podstawowej Nr 4 w Łomży jako pionierzy w naszym regionie wprowadzili techniki Freineta do procesu dydaktycznego. Współpracując z Instytutem Badań Pedagogicznych w Warszawie przyczyniła się do powstania w roku 1988 nieformalnej grupy tzw. animatorów tej pedagogiki, a następnie Polskiego Stowarzyszenia Animatorów Pedagogiki Celestyna Freineta, którego była pierwszą przewodniczącą przez dwie kadencje (1993-2003). Aktywnie uczestniczyła w międzynarodowym ruchu freinetowskim. Z zagranicznych kongresów i konferencji przywoziła i upowszechniała w Polsce nowinki dydaktycznego świata, między innymi scenariusze zajęć dla nauczycieli z Brazylii, Francji, Niemiec, Szwecji i Włoch, dotyczące edukacji dla pokoju i ekologii, migracji oraz sytuacji dzieci uchodźców w szkole, czy procesów edukacyjnych wobec globalizacji. Tym samym stała się jedną z naturalnych liderek ruchu pedagogiki Freineta w Polsce. Napisała niezliczoną ilość artykułów do czasopism. Wraz z Reginą Chorn redagowała biuletyny Polskiego Stowarzyszenia Animatorów Pedagogiki C. Freineta, opisując w nich między innymi dokonania polskich nauczycieli. Jest autorką poradnika dla wychowawców „Samorządna organizacja życia klasy. Z doświadczeń klas freinetowskich”. Uważała i dowodziła tezy, że pedagogika Freineta jest integralną całością tworzącą spójny system edukacyjny. Badacze tego alternatywnego ruchu edukacyjnego zaliczają Zofię Napiórkowską do grona „Wnuków Freineta”. W Polsce i na świecie wymieniana jest wśród takich nazwisk jak Aleksander Lewin, Wincenty Okoń, Halina Marta Semenowicz – wybitnych pedagogów związanych z adaptacją pedagogiki Nowego Wychowania Celestyna Freineta w Polsce.