Olędzki Paweł

Paweł Olędzki (1914-1995), proboszcz Katedry Łomżyńskiej, wielki humanista i erudyta. Urodził się 6 listopada 1914 roku w Ciechanowcu, wówczas w diecezji pińskiej. Rodzice jego, Antoni i Zofia z domu Kędziorska wychowali gromadkę pięciorga dzieci. Ich syn Paweł został ochrzczony 14 listopada 1914 r. w Ciechanowcu. Mając siedem lat, zaczął uczęszczać do publicznej szkoły powszechnej w swoim rodzinnym miasteczku. W szóstej klasie przyjął sakrament bierzmowania z rąk świątobliwego biskupa pińskiego, Zygmunta Łozińskiego. Szkołę powszechną ukończył w 1929 roku, a rok później wstąpił do czwartej klasy Gimnazjum im. św. Kazimierza działającego przy Kurii Biskupiej w Sejnach, które ukończył w 1935 roku. Szkoła ta musiała wywrzeć na nim jako młodym człowieku silne wrażenie, gdyż po czterdziestu latach, w liście do biskupa napisał: „Pierwszym pragnieniem moim było, by kiedyś w życiu jako kapłan być nauczycielem języka polskiego w biskupim gimnazjum w Sejnach”. W opinii dyrektora gimnazjum był on uczniem o wybitnych zdolnościach humanistycznych, bardzo czynnym społecznie, doskonałym liderem w Sodalicji i w harcerstwie. Po zdobyciu matury, jesienią 1935 roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Łomży.  W 1939 roku, w związku z wybuchem wojny, na rok przed jego święceniami, seminarium zostało zamknięte. Po roku przerwy w studiach na jesieni 1940 roku mógł  kontynuować naukę u księży pallotynów w Ołtarzewie. Znalazło się tam czterech łomżyńskich kleryków: Franciszek Czajkowski, Paweł Wasilewski, Jan Misiewicz i Paweł Olędzki. Ich studia i pobyt finansował biskup Tadeusz Zakrzewski, sufragan łomżyński. Wichry wojny objęły już wówczas prawie całą Europę. Zwycięzcy Niemcy panowali od Bugu po Pireneje i akurat szykowali się do rozprawy z Sowietami. W takim momencie historii, świadomy swego życiowego wyboru Paweł Olędzki pisze w imieniu swoim i kolegów do biskupa: „Nie wiemy wprawdzie dokładnie, kiedy i w jakich okolicznościach święcenia nasze nastąpią – bo dzisiaj bardziej niż kiedy indziej, nie znamy dnia ani godziny”. Święcenia subdiakonatu otrzymał 6 kwietnia 1941 roku w kościele św. Wawrzyńca w Warszawie z rąk biskupa Karola Niemiry, sufragana pińskiego. Dwa dni później z rąk tego samego biskupa, ale w Ołtarzewie przyjął święcenia diakonatu i wreszcie 13 lipca tegoż roku został wyświęcony na kapłana przez biskupa Tadeusza Zakrzewskiego w Warszawie.  Wkrótce po święceniach, l sierpnia 1941 roku objął ks. Paweł Olędzki  pierwszą placówkę wikariuszowską w Małkini. Wraz z wyzwoleniem i możliwością otwarcia szkół, 1 marca 1945 roku został prefektem szkół w Małkini. Przeniesiony l sierpnia 1945 r. na wikariat do Łomży objął funkcję sekretarza Caritas i diecezjalnego referenta do spraw abstynencji.  W latach 1951-1954 był wikariuszem w Sokołach. Od 25 października 1954 roku został proboszczem w Miastkowie. Po kilku latach pobytu w tej parafii jego przyjaciel z lat szkolnych, ksiądz Piotr Naruszewicz zaprosił go na dwa miesiące do Rzymu. Do wyjazdu tego mogło dojść dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych, ponieważ władze nie chciały mu wydać paszportu. Ówczesne stosunki między władzą a Kościołem obrazuje wydarzenie z 1961 roku, kiedy to Sąd Powiatowy w Łomży skazał księdza Olędzkiego na karę grzywny za rozdawanie podczas kolędy religijnych obrazków. O „przestępstwie” powiadomił odpowiednie organa milicjant, którego dzieci podczas kolędy otrzymały te religijne obrazki. Reperkusją tego zdarzenia była odmowa władz państwowych w 1964 roku na mianowanie księdza Olędzkiego proboszczem w Wiźnie. W 1969 roku ksiądz Paweł został audiutorem (wikariuszem z prawami proboszczowskimi), a następnie proboszczem w Sokołach. W 1970 roku mianowano go na kanonika honorowego kapituły kolegiackiej sejneńskiej. Nominację na dziekana dekanatu Sokoły otrzymał 15 stycznia 1972 r.  Następnie został wyznaczony przez biskupa Mikołaja Sasinowskiego na proboszcza w Łomży. Obowiązki przejął 12 marca 1973 roku. Parafia katedralna św. Michała Archanioła obejmowała wówczas nieomal całe miasto i okoliczne wioski. Zarządzanie dwudziestopięciotysięczną parafią było niezwykle wyczerpujące. Poza duszpasterstwem dochodziło tu jeszcze prowadzenie prac remontowych. W 1977 roku rozpoczęła się budowa kościoła św. Brunona na Łomżycy, co wiązało się z podziałem katedralnej parafii. Po pięciu latach proboszczowania i bycia dziekanem w Łomży, na początku 1978 roku ksiądz Olędzki złożył rezygnację z pełnionych funkcji i od 19 czerwca 1978 roku został proboszczem w Kuleszach Kościelnych. Był kapłanem bardzo wrażliwym na punkcie swojej posługi. Jak sam mówił, przed głoszeniem kazania przeżywał niezwykły stres. Chociaż do każdego swego wystąpienia był doskonale przygotowany, idąc na ambonę „miał nogi z waty”. Jego wrażliwość przekładała się na działania duszpasterskie. Właśnie w Kuleszach Kościelnych miał miejsce incydent, który obrazuje podejście księdza Pawła Olędzkiego do duszpasterskich problemów. Otóż podczas misji, które trwały cały tydzień, grupka dzieci z parafii pojechała na wcześniej zaplanowaną wycieczkę. W związku z wyjazdem dzieci te tylko przez trzy dni brały udział w misjach. Ksiądz proboszcz odczytał to wydarzenie jako swoją porażkę duszpasterską i złożył rezygnację. Parafianie prosili, by ksiądz biskup pozostawił go w Kuleszach. I tak też się stało. Ksiądz Paweł Olędzki obchodził w tej parafii złoty jubileusz kapłaństwa i dopiero l lipca 1992 roku przeszedł na emeryturę. Ostatnie lata swego życia spędził ks. Olędzki w Łomży. Jeszcze podczas pobytu w Kuleszach w 1990 roku otrzymał godność prałata honorowego Jego Świątobliwości.  Ks. Paweł Olędzki zmarł 1 września 1995 roku w Łomży. W niedzielę 3 września w katedrze odbyła się Msza św. żałobna, a w poniedziałek 4 września pochowanie w rodzinnej parafii w Ciechanowcu. Jako człowiek przeżył  81 lat, w kapłaństwie 54.