Rudwal-Cyfracka Elżbieta Julitta

Rudwal-Cyfracka Elżbieta Julitta (1901-1966) – prawnik, urodziła się 30 lipca 1901 r. w Piekutach Nowych, w powiecie wysokomazowieckim. Była córką Józefa i Julii z Mościckich. E. Rudwal w 1912 r. rozpoczęła naukę w państwowym gimnazjum w Łomży. Musiała ją przerwać w 1915 r. z powodu działań wojennych. Wyjechała wówczas z rodziną do Rosji. Przebywała w miejscowości Białopole, w guberni charkowskiej i tam ukończyła IV, V oraz VI klasę gimnazjum. Po powrocie do Polski, w 1918 r., na podstawie egzaminów została przyjęta do VII klasy gimnazjum im. M. Konopnickiej w Łomży. Wstąpiła wówczas do Związku Harcerstwa Polskiego. 22 czerwca 1920 r., w łomżyńskiej szkole uzyskała świadectwo dojrzałości. Podczas inwazji bolszewickiej zajmowała się pomocą rannym i chorym polskim żołnierzom w wojskowym szpitalu, urządzonym w szkole w Nowogrodzie. Podanie o przyjęcie na Wydział Prawny Uniwersytetu Warszawskiego złożyła 16 listopada 1920 r. Studia łączyła z pracą zarobkową, ponadto, w 1924 r., z powodu choroby, korzystała z urlopu zdrowotnego. Oba te powody przyczyniły się do wydłużenia okresu studiów. Dyplom magistra prawa uzyskała 10 stycznia 1928 r. W trakcie studiów mieszkała w Warszawie, często jednak przebywała w domu rodzinnym w Łomży. 27 października 1930 r. zawarła związek małżeński z inżynierem Józefem Cyfrackim, absolwentem Politechniki Warszawskiej. 23 sierpnia 1928 r., została przyjęta na aplikację sądową. Uzyskała prawo realizowania jej w Łomży. Praktykę sądową rozpoczęła 10 września 1928 r., najpierw w miejscowym Sądzie Pokoju, a od 12 lutego 1929 r. w Sądzie Okręgowym. Jako egzaminowana aplikantka otrzymała płatny etat w Sądzie Okręgowym w Łomży. Dała się poznać jako wybitnie uzdolniona i taktowna pracowniczka”, o czym z satysfakcją donosił w liście z 31 lipca 1931 r., prezes Sądu Okręgowego w Łomży. E. Cyfracka, asesorem sądowym w okręgu Sądu Apelacyjnego w Warszawie została 7 kwietnia 1932 r.  Po niezbyt długim czasie została sekretarzem Sądu Okręgowego w Łodzi. Przeniosła się tam, korzystając ze zwrotu kosztów przesiedlenia. W 1936 r. powróciła do Warszawy i została sekretarzem w Sądzie Rozjemczym dla Spraw Zakładu Ubezpieczenia od Wypadków. Chcąc pozostać w stolicy, w 1938 r., zgodziła się przyjąć funkcję sekretarza w Wydziale I Cywilnym miejscowego sądu grodzkiego. Tam zatrudniona była aż do wybuchu II wojny światowej. Po wkroczeniu Niemców do stolicy, E. Cyfrackiej udało się zatrudnić w warszawskiej aptece przy ul. Marszałkowskiej, a później w aptece przy ul. Tamka. Do 1942 r. wykonywała tam obowiązki kasjerki i praktykantki aptekarskiej. W 1942 r. objęła ponownie obowiązki asesora sądowego w warszawskim Sądzie Grodzkim, zaś dnia 4 sierpnia 1943 r. uzyskała wpis na listę adwokatów w izbie warszawskiej. Pracowała także w Łomży. W czasie powstania warszawskiego zaginął jej mąż, w następnie czego, w okresie powojennym uznany został za zmarłego. Po ustaniu działań wojennych, E. Cyfracka podjęła pracę w biurze głównego pełnomocnika rządu do spraw repatriacji ludności polskiej z ZSRR, obejmując tam, jako dyspozytor ruchu, nocne dyżury interwencyjne. Nieco później, 21 lutego 1946 r., złożyła podanie o wpis na listę adwokatów w okręgu warszawskim. W 1947 r. podlegała, podobnie jak inni adwokaci, procedurze weryfikacyjnej, podczas której oceniano jej postawę narodową, wykazywaną podczas II wojny światowej. Komisja weryfikacyjna nie dopatrzyła się żadnych niewłaściwości w zachowaniu E. Cyfrackiej i decyzją powziętą na posiedzeniu 30 stycznia 1948 r. potwierdziła jej prawo do wykonywania zawodu adwokata. Po wprowadzeniu nakazu wykonywania zawodu adwokata wyłącznie w ramach zespołów adwokackich, od 1 września 1952 r. stanęła na czele Zespołu Adwokackiego nr 3 w Warszawie. W grudniu 1954 r., na własną prośbę, przeniesiono E. Cyfracką do Zespołu Adwokackiego nr 20 w Warszawie. W 1958 roku należała do grona założycieli Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. 31 marca 1964 r., w związku ze złym stanem zdrowia, złożyła podanie o skreślenie z listy czynnych adwokatów.  E. Cyfracka zmarła 26 kwietnia 1966 r. i została pochowana w Warszawie.