Żórawski Krzysztof

Krzysztof Żórawski, proboszcz Katedry Łomżyńskiej,  (1738 – 11 XI 1808) syn Wojciecha h. Trzaska miecznika lub chorążego lwowskiego i Anny Spinek h. Prus. Urodził się w Jezioranach (Seeburg) na Warmii 22 II 1738 r., gdzie jego stryj Andrzej był archiprezbiterem, a później kanonikiem warmińskim. Domyślać się można, że kształcił się w kolegiach jezuickich na Warmii, a studia prawnicze, uwieńczone doktoratem obojga praw ukończył – jak domyśla się ks. S. Biskupski – za granicą lub za przykładem swego brata stryjecznego Michała syna Jakuba Cześnika płockiego i Marianny Jeżewskiej h. Jastrzębiec – w Akademii Zamojskiej. Po studiach Krzysztof rozpoczął pracę w kancelarii królewskiej Stanisława Augusta przed 1767 r., a w roku następnym uzyskał kanonię w kapitule warmińskiej. Po pierwszym rozbiorze, od początku 1774 r. zatrudnił go książę Michał Poniatowski biskup płocki, jako audytora i kanclerza swojej kurii biskupiej; także i później już jako arcybiskup gnieźnieński, pełnił tę funkcję dla Gniezna. Biskup Poniatowski rezydując w Warszawie, przez Krzysztofa Żórawskiego kierował diecezją płocką, a później arcybiskupstwem gnieźnieńskim. Cieszył się on całkowitym zaufaniem swego przełożonego. Nic dziwnego, że biskup starał się zapewnić mu szereg beneficjów, uzyskując zgodę Stolicy Apostolskiej na ich kumulację. Prepozyturę łomżyńską z prezenty królewskiej i instytucji biskupiej objął 22 V 1775 r., zatrzymał ją zapewne do otrzymania opactwa wągrowieckiego w 1792 r., przybierając jako swego koadiutora w jej zarządzie przed 1785 r. ks. Adama Królikiewicza. W 1778 r. uzyskał Krzysztof kanonikat katedralny krakowski (21 III 1778 r.) i kanonikat kolegiaty warszawskiej, by 25 X 1784 r., po ustąpieniu z dziekanii w tej kapitule biskupa Michała Poniatowskiego objąć tę pierwszą prałaturę w kapitule warszawskiej, na której pozostał do śmierci. W testamencie swym przeznaczył znaczne sumy pieniężne dla szpitali w miejscowościach, z którymi był związany, między innymi w: Łomży, Płocku, Pułtusku i Warszawie. Bibliotekę i rękopisy swego zbioru praw zostawił księżom misjonarzom Świętego Krzyża w Warszawie przez wdzięczność za duchową edukację, co może oznaczać, że Seminarium kończył u nich. Zmarł K. Żórawski w Warszawie 11 XI 1808 r. i tam został pochowany.