Zakrzewski Tadeusz Paweł

Zakrzewski Tadeusz Paweł, (1883-1961), ks. biskup pomocniczy łomżyński w latach 1938-1946, biskup diecezjalny płocki w latach 1946-1961. Urodził się 11 sierpnia 1883 r. w Skokach w archidiecezji poznańskiej. Ukończył Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Następnie studiował teologię w Poznaniu, Gnieźnie, Münsterze i Fryburgu. Święcenia kapłańskie przyjął w Poznaniu 11 lutego 1906. Był sekretarzem arcybiskupów poznańskich i gnieźnieńskich Edwarda Likowskiego i Edmunda Dalbora, wykładowcą w seminarium duchownym w Poznaniu, redaktorem diecezjalnych pism katolickich, kanonikiem kapituły poznańskiej. W latach 1928–1938 pełnił funkcję rektora Papieskiego Instytutu Polskiego w Rzymie. 8 sierpnia 1938 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji łomżyńskiej ze stolicą tytularną Cariana. Sakrę biskupią przyjął 22 września 1938 w archikatedrze poznańskiej z rąk prymasa, kardynała Augusta Hlonda. Ks. Zakrzewski przyjął sakrę biskupią i… nie został skierowany do Łomży, ponieważ bp Stanisław Łukomski nie wyraził zgody na objęcie przez niego funkcji biskupa pomocniczego. Uważał, że wybór sufragana winien być z nim przynajmniej uzgodniony. Aby wybrnąć z tej sytuacji, a może przede wszystkim, aby zyskać na czasie, Hlond wysłał bpa Zakrzewskiego do Francji. Miał tam jako jego specjalny delegat utwierdzać w wierze liczne rzesze polskich emigrantów. W końcu jednak prymas postawił na swoim i bp Łukomski musiał zaakceptować mianowanego przez papieża sufragana. Dopiero na początku 1939 roku bp Zakrzewski wrócił z Francji i pojechał do Łomży. Chociaż ostatecznie bp Łukomski podporządkował się woli papieża i prymasa, to jednak dalej nie akceptował tej nominacji i po krótkim wysłał go do Ostrowi Mazowieckiej pod pretekstem, że trzeba pomóc niedomagającemu już zdrowotnie ostrowskiemu proboszczowi, ks. Józefowi Ciesielskiemu. Tak więc w latach 1944–1946 bp Zakrzewski był jednocześnie proboszczem w Ostrowi Mazowieckiej. 12 kwietnia 1946 został przeniesiony na biskupstwo płockie. Zajmował się odbudową diecezji po zniszczeniach wojennych. Brał również udział w pracach Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. Zmarł 26 listopada 1961 r. w Płocku. Został pochowany w katedrze w Płocku. Zarządzeniem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 10 listopada 1938 „za zasługi na polu propagandy polskiej za granicą” został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.