Pieńkowski Zbigniew

Pieńkowski Zbigniew (1926-2012), Sybirak, choreograf, tancerz, autor „Wspomnień”. Urodził się 20 kwietnia 1926 roku w Drozdowie, jako trzeci z dziewięciorga rodzeństwa. Rodzice, Aleksander i Władysława z Darmetków, byli właścicielami kamienicy czynszowej oraz sklepu spożywczo – kolonialnego, piekarni i piwiarni. Ukończył w roku 1939 szóstą klasę Szkoły Powszechnej w Drozdowie. Po wybuchu II wojny światowej przebywał w Drozdowie do 1941 roku, uczęszczając przez dwa lata do dziesięciolatki. W maju 1940 roku Sowieci aresztowali ojca. W następnym roku podobny los spotkał pięcioro z członków rodziny. Zbigniew wraz z matką i trojgiem rodzeństwa został wywieziony do Kazachstanu. Dramatyczny obraz tej nocy i wcześniejszych zapamiętało tysiące zesłańców, których wywieziono z Ziemi Łomżyńskiej . Dobrze się stało, że wydano „Wspomnienia” pana Zbigniewa Pieńkowskiego. Jest to kolejne świadectwo ogromnie trudnych lat okupacji sowieckiej. W Polsce jeszcze ciągle dramat, jaki miał miejsce na Ziemi Łomżyńskiej nie jest dostatecznie znany. Ten młody wówczas 15-letni chłopiec, przez 5 lat zmagał się z ogromnym cierpieniem, wyniszczającą pracą i z wielkim oddaniem walczył o przetrwanie rodziny. Jako repatriant wraz z bliskimi powrócił do kraju w kwietniu 1946 roku. Naukę rozpoczął w Średniej Szkole Rzemiosł Budowlanych w Warszawie. Czas wolny poświęcał na naukę, dyżury w izbie chorych, wybieranie cegły z gruzów, dyżury w kuchni, zajęcia w kółku tanecznym, próby orkiestry i chóru, baletu, występy. W Zbigniewie Pieńkowskim rodzi się coraz wyraźniejsze pragnienie, by zostać tancerzem. Drogi przeznaczenia sprzyjają marzeniom zapaleńca. Rozpoczyna zajęcia u słynnego profesora Leona Wójcikowskiego, kierownika baletu i choreografa w Teatrze Nowym w Warszawie. Przygoda z tańcem nabiera rozmachu, następuje ciąg intensywnej edukacji. Zbigniew Pieńkowski tańczy w balecie. Solista, m.in. Teatru Wielkiego Opery i Baletu w Poznaniu (1949-54) i Warszawie (1954) oraz baletmistrz zespołu Śląsk (1963-66), pracował przez 32 lata jako dyrektor, reżyser i twórca układów choreograficznych Zespołu Pieśni i Tańca Krakowiacy (1955-86) oraz przez 26 lat z zespołem Akademii Górniczo-Hutniczej „Krakus” (1957-84). W Teatrze Muzycznym Opery i Operetki w Krakowie był przez 11 lat kierownikiem baletu, choreografem i pedagogiem (1955-66). W latach 1964-70 pracował jako choreograf w Państwowym Zespole Pieśni i Tańca Kultury Serbsko-Łużyckiej w Bautzen w Niemczech (d. NRD). Zaczyna prowadzić zajęcia z tanecznymi zespołami amatorskimi. Był to początek pracy twórczej, którą wykonywał przez kilkadziesiąt lat. Po powrocie do Drozdowa w 1986 roku, dopóki pozwalało mu zdrowie, przez pięć lat pracował jako choreograf w Zespole Pieśni i Tańca „Łomża”. Dostał przezwisko „Stepowiec”. Tak nazywali go koledzy. Ten ciągły bieg w życiu rozpoczął się w Kazachstanie, gdy rozpaczliwie zabiegał o jedzenie i opał, o to, by zapewnić przeżycie mamie, rodzeństwu i sobie, a towarzyszył mu aż do powrotu do rodzinnej miejscowości, do Drozdowa w 1986 roku. W 2007 r. Muzeum Przyrody w Drozdowie wydało jego książkę „Wspomnienia”. Zmarł 11 stycznia 2012 r.