Duszyński Janusz Eugeniusz (1905-1984) – podprokurator Sądu Okręgowego w Łomży. Urodził się 2 stycznia 1905 r. w Dąbrowie Górniczej. Był synem Stanisława i Janiny z Krauzów. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Stanisława Wyspiańskiego w Mławie, a następnie Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego – dyplom z 24 czerwca 1929 r. Jego nominacja na aplikanta sądowego w okręgu Sądu Apelacyjnego w Warszawie została podpisana 3 października 1929 r., ale jednocześnie otrzymał odroczenie terminu jej podjęcia z powodu pełnionej służby wojskowej. Tę służbę odbył w okresie od 13 sierpnia 1929 r. do 16 września 1930 r. Jako aplikant został delegowany do Sądu Okręgowego w Mławie, 6 października 1930 r. przed prezesem miejscowego Sądu złożył ślubowanie i wtedy też rozpoczął aplikację w Sądzie Powiatowym w Mławie, która trwała do 31 stycznia 1931 r. Kolejny 2-miesięczny okres aplikacji spędził w Wydziale Karnym Sądu Okręgowego (luty-marzec), a następnie – do końca listopada 1931 r. aplikował u miejscowego sędziego śledczego. Od grudnia 1931 r. praktykował w Wydziale Cywilnym SO. Na początku 1932 r. złożył podanie o skrócenie aplikacji do 2 lat jednak otrzymał odmową odpowiedź. W maju 1932 r. złożył drugie podanie o skrócenie okresu aplikacji, które poparł prezes SO w Płocku argumentując, że petent jest aplikantem nieetatowym, nie ma zajęć ubocznych i pragnie pozostać w sądownictwie. W tym czasie był aplikantem Sądu Okręgowego w Płocku Wydział Zamiejscowy w Mławie. Zgodę na dopuszczenie do egzaminu sędziowskiego po odbyciu dwuletniej aplikacji otrzymał w lipcu 1932r. Egzamin sędziowski z wynikiem dobrym złożył 25 października 1932 r. Zaraz potem wystąpił z podaniem do Ministra Sprawiedliwości o mianowanie asesorem sądowym i zadeklarował, że do czasu otrzymania płatnego etatu sędziego lub podprokuratora zobowiązuje się pracować bezpłatnie. Przesyłając to podanie prezes SO w Płocku poinformował prezesa SA w Warszawie, że w okręgu jest zatrudnionych 12 asesorów, w tym 8 na etatach aplikantów, a 4 poza etatem bez uposażenia i że tę liczbę uważa za dostateczną. Prezes SA przesłał jednak wniosek do Ministerstwa Sprawiedliwości, ponieważ w między czasie kilku asesorów zostało sędziami. 18 listopada 1932 r. Minister mianował egzaminowanego aplikanta Janusza Duszyńskiego asesorem sądowym w okręgu Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Po nominacji powierzono mu pełnienie obowiązków podprokuratora. W styczniu 1934 r. prezes SA w Warszawie wystąpił o mianowanie go podprokuratorem Sądu Okręgowego w Łomży. Zdaniem wnioskującego prezesa kandydat wykazał doskonałą znajomość prawa, dużą sumienność i umiejętność wypełniania wszelkich zleconych mu obowiązków. Miał zająć etat zwolniony przez prokuratora Mariana Madeya przeniesionego do Mławy na kierownika Wydziału Zamiejscowego. Nominację na podprokuratora Sądu Okręgowego w Łomży minister podpisał 17 kwietnia 1934 r. Po 3 latach służby w Łomży Janusz Duszyński otrzymał kolejny awans na wiceprokuratora Sądu Okręgowego w Siedlcach. Ze stosownym wnioskiem wystąpił Stefan Szydłowski – prokurator apelacyjny w Warszawie, który zważył, że w Sądzie Okręgowym w Siedlcach przewidziano 4 etaty dla wiceprokuratorów i 2 etaty dla podprokuratorów, a tymczasem obsadzone były 2 etaty dla wiceprokuratorów i 4 – dla podprokuratorów. Miał objąć etat wakujący po prokuratorze Tadeuszu Hornowskim przeniesionym do Piotrkowa w czerwcu 1937 r., a o zainteresowaniu zmianą miejsca pracy może świadczyć jego deklaracja, że zrzeka się kosztów przesiedlenia. Nominację J. Duszyńskiego na stanowisko wiceprokuratora Sądu Okręgowego w Siedlcach Prezydent RP podpisał 29 lipca 1937 r. Od 1 kwietnia 1938 r. przyznano mu III grupę uposażenia. W 1939 r. otrzymał Brązowy Medal za Długoletnią Służbę. Stanowisko wiceprokuratora pełnił do wybuchu wojny. Okres okupacji spędził w Warszawie, gdzie pracował jako robotnik. Wprawdzie Komisaryczna Okręgowa Rada Adwokacka w Warszawie wpisała go na listę adwokatów, ale nie wykonywał tego zawodu. Po powstaniu warszawskim został wywieziony do Niemiec skąd powrócił w 1945 r. Został dopuszczony do wykonywania zawodu adwokata i rozpoczął tę działalność w Łodzi, ale już w październiku przeniósł swą kancelarię do Ozorkowa. W 1945 r. sprawował patronat nad aplikantem Zbigniewem Brodniewiczem. W 1947 r. był radcą prawnym w Zarządzie Miejskim w Ozorkowie. Komisja Weryfikacyjna Izby Adwokackiej w Warszawie 26 września 1947 r. postanowiła uznać Janusza Duszyńskiego za godnego należenia do stanu adwokackiego. Na podstawie tego postanowienia Rada Adwokacka 2 października 1947 r. skreśliła go z listy osób dopuszczonych do wykonywania zawodu adwokata i wpisała go na listę adwokatów. Następnego dnia złożył ślubowanie. Postanowieniem Wojskowego Prokuratora Rejonowego w Poznaniu z 10 czerwca 1948 r. został aresztowany jako podejrzany o przestępstwo z art. 86 § 2 kk w.p., zwolniono go po miesiącu 10 lipca. Na początku lutego 1949 r. za zgodą Wydziału Wykonawczego Naczelnej Rady Adwokackiej przeniósł swą kancelarię z Ozorkowa do Łodzi. Przemawiała za tym zamierzona likwidacja Sądu Grodzkiego w Ozorkowie i współdziałanie z adw. Bolesławem Duszyńskim, który był w podeszłym wieku. Zawód adwokata łączył początkowo z pracą radcy prawnego w Ozorkowskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego, Zarządzie Przemysłu Galanterii Metalowej, Wojewódzkim Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Państwowego Przemysłu Terenowego, ale od 1 października 1950 r. nie prowadził kancelarii adwokackiej. Wojewódzka Komisja Weryfikacyjna 11 czerwca 1951 r. utrzymała wpis adw. J. Duszyńskiego na liście adwokatów. Wznowił tę działalność w 1953 r. ale już jako członek Z.A. Nr 6 w Łodzi, do którego został przydzielony przez Radę Adwokacką 3 czerwca 1953 r. W 1955 r. był likwidatorem spraw adw. Bolesława Duszyńskiego, który był jego stryjem. W latach 50. włączył się w pracę samorządu adwokackiego, od 1954 r. był lustratorem zespołów i kancelarii adwokackich, od 1956 r. członkiem komisji dla przygotowania i opracowania projektu Domu Wypoczynkowego w Grotnikach dla Łódzkiej Izby Adwokackiej, a w latach 1956-1976 członkiem, a następnie wiceprezesem Wojewódzkiej Komisji Dyscyplinarnej. Należał też do ZPP – Koło Radców Prawnych, a od 1973 r. był członkiem ZBOWiD. Od 1 stycznia 1964 r. zakończył wykonywanie zawodu adwokata wobec pełnienia funkcji radcy prawnego, a Rada Adwokacka na posiedzeniu 9 stycznia 1964 r. skreśliła go z listy członków ZA Nr 6 w Łodzi. Od 1 sierpnia 1971 r. pobierał emeryturę w wysokości 2938 zł. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1957 r., Honorową Odznaką m. Łodzi w 1970 r. i Srebrną Odznaką „Adwokatura P.R.L.” w 1974 r. Dwukrotnie żonaty: w 1932 r. z Jadwigą Krzemińską (zmarłą na początku lat 40. XX wieku), a w 1944 r. z Wandą Kolesińską, przyjął na wychowanie bratanka Ignacego Duszyńskiego. Zmarł 23 listopada 1984 r. w Łodzi. Został pochowany na Powązkach w Warszawie. Z listy adwokatów skreślony postanowieniem ORA w Łodzi 27 listopada 1984 r.
Źródło: AIA w Łodzi – akta osobowe adw. Janusza Duszyńskiego
AUW – akta osobowe studenta Janusza Duszyńskiego
Lista adwokatów PRL według stanu na dzień 1 stycznia 1974 r., Warszawa 1974, s. 128, wkładka skład osobowy naczelnych i wojewódzkich władz adwokatury w kadencji 1973-1976, s. 9.
