Filochowski Wacław

Filochowski Wacław (1889-1944) – publicysta i literat. Przyszedł na świat 28 lutego 1889 r. w rodzinie znanego łomżyńskiego adwokata, Tomasza Filochowskiego – sędziego Sądu Najwyższego, żołnierza Powstania Warszawskiego. Był uczniem łomżyńskiego gimnazjum, relegowany w 1905 r. razem z kolegami za udział w strajku. Maturę zaliczył w Petersburgu. Ciągle utrzymywał kontakty z konspiracyjnymi organizacjami w Łomży, m.in. ze Związkiem Młodzieży Niepodległościowej, za co m.in. w 1911 r. był krótko aresztowany. W 1912 r. rozpoczął studia matematyczne na uniwersytecie w Nancy, których jednak nie ukończył. Publikował artykuły i wiersze w lokalnej prasie, m.in. we „Wspólnej Pracy”.  Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionu Gorczyńskiego, a gry rozpoczęła się rewolucja październikowa zasilił szeregi Korpusu gen. Dowbora-Muśnickiego.  W 1920 r. był oficerem prasowym Ministerstwa Spraw Wojskowych.  Jednocześnie został redaktorem „Gazety Warszawskiej”, a następnie  „Warszawskiego Dziennika Narodowego”. Autor zbioru nowelek  „Chińskie cienie”, kilku powieści i opowiadań. Do prasy warszawskiej pisał też relacje z licznych podróży zagranicznych. Współpracy z prasą nie przerwał nawet podczas II wojny światowej. Był mężem artystki (taniec, śpiew), łomżynianki Wandy Nowackiej. Pozostali bezdzietni. Wacław był też rodzonym bratem znanej pisarki, Heleny Filochowskiej-Żmigrodowej. Zmarł 19 września 1944 r. na warszawskim Żoliborzu. Po wojnie jego szczątki ekshumowano na Powązki.