Kusio Aleksander

Kusio Aleksander (1890-1949) –  jeden z twórców profesjonalnej weterynarii w Łomży. Urodził się 24 grudnia1890 roku w Męciszewie k. Zwolenia. Studia rozpoczynał w Instytucie Weterynaryjnym Uniwersytetu Warszawskiego, ale w wyniku ewakuacji uczelni, w 1919 r.  ukończył je w Dońskim Instytucie Weterynarii w Nowoczerkasku. We wrześniu 1925 r., po powrocie do Polski, zawarł w Warszawie związek małżeński z łomżynianką, Stefanią Lipińską, która wcześniej uczęszczała na pensje pani Korzeniowskiej w Łomży. Po przeniesieniu ojca do pracy w Akcyzie Skarbowej w Warszawie przyszła pani Kusiowa kontynuowała naukę na warszawskiej pensji Panny Rudzkiej. Po ślubie państwo Kusiowie postanowili osiąść na stałe w Łomży. Przez ćwierć wieku Aleksander Kusio spędził w Łomży jako powiatowy lekarz weterynarii. Od 1925 roku był kierownikiem Rzeźni Miejskiej. Pracował w Łomży od 1925 r. do 1948 r. z przerwą spowodowaną wojną 1941-1944. W Łomży przyszły na świat cztery córki Aleksandra i Stefanii Kusio: Halina, Aleksandra oraz bliźniaczki: Wincentyna Elżbieta i Irena Izabella. Aleksander Kusio podkreślał, że czas spędzony w Łomży był najpiękniejszym okresem w jego życiu. Praca dawała mu wiele satysfakcji, czuł się bardzo potrzebny, a jednocześnie miał możliwość wprowadzać w życie swoje wynalazki i doświadczenia w zakresie profilaktyki oraz leczenia zwierząt. Bardzo polubił Łomżę, mimo że pochodził z ziemi radomskiej. Dlatego wybudował dom przy ul. Nowogrodzkiej 13. Już w pierwszych dniach września 1939 r. Aleksander Kusio został zabrany do oflagu. Po wejściu sowietów do miasta, Stefania Kusio była poddawana represjom ze strony NKWD. Rosjanie pozbawili rodzinę domu, mama z dziećmi zmuszona została do tułaczki. Cudem uniknęła wywózki na Syberię, ale los ten dotknął aż 25 członków jej rodziny. Aleksander Kusio powrócił z wojennej poniewierki schorowany i wycieńczony. Zmarł 31.08.1949 r w Warszawie na raka płuc.