Narkiewicz Wiktor

Narkiewicz Wiktor (1905-1985) – konstruktor lotniczy.  Urodził się 17 stycznia 1905 r. w Łomży.  Dzieciństwo spędzał w majątku dziadków w Antonowie na Litwie i tam był świadkiem bezkrwawej kraksy samolotu, od której zaczęła się jego fascynacja lotnictwem. Porobił rysunki i opisy wszystkich znalezionych elementów. W Kownie ukończył w 1925 r. polską szkołę i wstąpił na politechnikę w Gandawie (Belgia) gdzie w 1929 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika. W Polsce podjął pracę w warszawskiej fabryce Avia, gdzie został kierownikiem biura konstrukcyjnego i wdrażał produkcję polskich silników lotniczych (licencja Wright „Whirlwind” J-5A). Skonstruował i wdrożył między innymi amortyzatory lotnicze, w które były zaopatrzone w 1939 roku prawie wszystkie polskie samoloty (PZL.37 Łoś, PZL.23 Karaś, PZL.46 Sum i PZL.50 Jastrząb). W latach 1931-32 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Lotnictwa, a po manewrach w 1934 i 1936 roku uzyskał stopień podporucznika rezerwy obserwatora. W roku 1936 przebywał w USA, gdzie przy okazji zakupu licencji wszechstronnie zapoznał się z organizacją prac konstrukcyjno-badawczych i organizacją produkcji w przemyśle lotniczym. W 1939 r. został zmobilizowany i w 1940 przedostał się do Anglii. Służył w 315 dywizjonie RAF jako oficer taktyczny, a w 1941 r. został przeniesiony do Royal Aeronautical Estabilshment w Farnborough, gdzie zajmował się napędem odrzutowym i rozpracowywał napędy rakiet V1 oraz V2. Służbę ukończył w 1945 roku w stopniu majora (Squadron Leader) i wrócił do Polski pierwszym transportem. Od dnia powrotu włączył się odbudowę polskiego przemysłu lotniczego, podjął pracę w Instytucie Lotnictwa gdzie skonstruował szereg silników – od WN1 do WN7. Szczególnym sukcesem był silnik WN3 do samolotu TS-8 Bies, który osiągnął w 1957 roku cztery światowe rekordy w swojej klasie: wysokości, prędkości, długotrwałości i długości lotu. W tym samym roku został docentem w Instytucie Lotnictwa. Pracował też nad drugim polskim śmigłowcem BŻ-4 Żuk, do którego zarówno zaadaptował silnik WN3, jak też był pomysłodawcą (patent) i konstruktorem odśrodkowego sprzęgła rtęciowego zastosowanego w tym śmigłowcu. Jednocześnie pracował w Katedrze Silników Lotniczych Politechniki Warszawskiej na stanowisku adiunkta gdzie prowadził prace badawcze i dyplomowe, a później w Katedrze Teorii Maszyn i Mechanizmów, gdzie konstruował tak różnorodne urządzenia jak m.in. zespół napędowy do pontonów, bęben pamięci magnetycznej (wspólnie z prof. Janem Oderfeldem), urządzenie do profilowania i badania krzywek rozrządu, automatu do produkcji płyt spilśnionych czy urządzenia do wzorcowania siłomierzy. Jest autorem wielu brytyjskich i polskich patentów. Biegle posługiwał się językiem francuskim, angielskim i rosyjskim. Zmarł 31 stycznia 1985 r. w Warszawie. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.