Susoł Tadeusz

Susoł Tadeusz (1938-2008) – wybitny łomżyński pedagog, trener, nauczyciel i działacz społeczny. Urodził się 3 stycznia 1938 r. w Kułakach. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Ciechanowcu. Tam uprawiał piłkę nożną i lekkoatletykę. W 1957 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel wychowania fizycznego i języka polskiego w Szkole Podstawowej w Maliszewie – Łynkach (pow. zambrowski). W latach 1959 – 1961 odbył zasadniczą służbę wojskową. Następnie ukończył Studium Nauczycielskie w Ełku o kierunku wychowanie fizyczne. W LZS Ełk uprawiał lekkoatletykę i reprezentował Ełk na zawodach wojewódzkich i ogólnopolskich. W latach 1963 – 1966, po ukończeniu studium pracował na stanowisku przewodniczącego Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej w Ełku. Koordynował pracę stowarzyszeń, klubów i szkół w zakresie kultury fizycznej. Jednocześnie zajmował się pracą szkoleniową w sekcji piłki ręcznej dziewcząt Międzyszkolnego Klubu Sportowego w Ełku. W 1965 r. z drużyną tą zdobył wicemistrzostwo województwa białostockiego. W latach 1966 – 1968 pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego i trener sekcji lekkoatletycznej w Zespole Szkół Rolniczych w Dojlidach, a jednocześnie  był sekretarzem Wojewódzkiego Zrzeszenia Ludowych Zespołów Sportowych w Białymstoku. W latach 1968 – 1969 był podinspektorem d/s kultury fizycznej Wydziału Oświaty Powiatowej Rady Narodowej w Mońkach. W tych latach pracował także jako nauczyciel wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej w Zofiłówce koło Moniek. Prowadził tam pracę w sekcji lekkoatletycznej i piłki siatkowej. W latach 1969 – 1971 pracował na stanowisku przewodniczącego Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w Mońkach. W tychże latach prowadził szkolenie sportowe w zakresie lekkoatletyki i piłki siatkowej w klubie „Promień” Mońki. Z męską drużyną siatkówki zdobył wicemistrzostwo województwa białostockiego, a w lidze okręgowej zajął II miejsce za „Włókniarzem” Białystok. W latach 1969 – 1972 ukończył studia magisterskie w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1971r. podjął pracę w nowo powołanym Zespole Szkół Rolniczych w Marianowie koło Łomży. Tu właśnie stworzył system szkolenia sportowego porównywalny ze szkołami mistrzostwa sportowego. Założył znany z wyników sportowych w województwie białostockim, później łomżyńskim i sąsiednich oraz w kraju Ludowy Klub Sportowy „Iskra”. W latach następnych uczestniczył w powołaniu Wojewódzkiego Ludowego Klubu Sportowego „Narew” w Łomży. Przez cały okres aktywności zawodowej nieustannie doskonalił swój warsztat pracy, uzyskując wiele uprawnień sędziowskich i instruktorskich. Umiejętności, które sam zdobył przekazywał następnie na kursach nauczycielom i trenerom w miejscach w których pracował, także na emeryturze. Pełniąc różne kierownicze funkcje w administracji nieprzerwanie pracował też z dziećmi i młodzieżą w sekcjach sportowych lub w szkołach. Dał się poznać jako pasjonat sportu, człowiek o niezwykłej energii. W każdym miejscu pracy był organizatorem większości imprez sportowych i rekreacyjnych szczególnie w zakresie lekkiej atletyki. Wychował wielu reprezentantów kraju juniorów w lekkoatletyce: Grzegorz Gronostajski, Grażyna Łuba, Małgorzata Sadowska, Danuta Sienkiewicz, Grażyna Konopka, Hanna Urbanowska, Piotr Rostkowski i Artur Gąsiewski. Ostatni dwaj był uczestnikami mistrzostw Europy i świata. Był pomysłodawcą i organizatorem Memoriału Biegów Przełajowych im. Jan Steca – swojego przyjaciela i współpracownika. Brał czynny udział w organizacji „Czwartków Lekkoatletycznych”, poświęconych pamięci ich inicjatorki i wieloletniej organizatorki, prezez ZW TKKF, Wiesławy Czerniawskiej. Osobiście wiele tych imprez prowadził. W latach siedemdziesiątych w rankingu trenerów i instruktorów Polskiego Związku Lekkoatletyki był klasyfikowany w pierwszej trójce w kraju, wyprzedzając trenerów z wielkomiejskich ośrodków szkoleniowych. W każdym miejscu pracy przyczynił się do powstania bazy sportowej w postaci boisk i sal gimnastycznych. Był organizatorem wielu obozów sportowych, w przeróżnych uznanych ośrodkach w kraju, na które sam zdobywał środki finansowe. Dokonał tego w trudnych czasach, zachowując bezpartyjność, niezależność intelektualno – ideową. Swoimi wypowiedziami niejednokrotnie wprawiał w zakłopotanie urzędników państwowych i dostojników partyjnych. Został uhonorowany wieloma odznaczeniami resortowymi i państwowymi. Zmarł 26 lipca 2008 r. Miał 70 lat. Pogrzeb odbył się 28 lipca 2008 r. w Piątnicy.