Tuszowski Jerzy

Tuszowski Jerzy (1885-1964) – architekt i urbanista okresu międzywojennego. Urodził się w 1885 roku w Łomży. Studia ukończył na Politechnice Lwowskiej. W latach 1920 – 1924 pełnił funkcję architekta miejskiego w Gorlicach. W 1924 przenosi się do Poznania i do 1939 pozostaje pracownikiem Wydziału Budownictwa Naziemnego Zarządu Miejskiego w Poznaniu. W latach 1922 – 1929 członek Koła Architektów w Poznaniu, a od 1934 członek SARP. W październiku 1936 prezentował prace na wystawie Sztuka, kwiaty, wnętrze. Podczas okupacji hitlerowskiej zamieszkał w Łodzi. Po II wojnie światowej wrócił do Poznania i podjął ponownie pracę w Zarządzie Miejskim (1945 – 1952). Był członkiem Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania. Od 1952 pracował jako projektant Biura Studiów i Projektowania Komunalnego, a od 1955 do 1959 w Pracowni Urbanistycznej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu. Potem przeszedł na emeryturę. Architekt w początkowej fazie działalności stosował formy tradycyjne, klasyczne z użyciem skromnych dekoracji i łamanych dachów. Dopiero w II połowie lat 30. XX w. nawiązywać zaczął do idei modernistycznych. Tworzył głównie budynki i osiedla komunalne oraz miejskie, rzadziej wille. Większość spuścizny zachowała się do dzisiaj i znajduje się w dobrym stanie. Prywatnie Jerzy Tuszowski był osobą bardzo kontaktową i wesołą, o czym często wspomina Władysław Czarnecki (architekt). Szybko zjednywał sobie sympatię współpracowników i rozmówców, co wpływało na atmosferę w pracy. Zmarł w 1964 r. w Poznaniu.