Kalinowski Piotr Roch

Kalinowski Piotr Roch (1921-2015) – kombatant. Urodził się 16 sierpnia 1921 roku w Kalinowie, powiat łomżyński. Rodzice Piotra to Paweł i Aleksandra z Lipińskich. Uczęszczał do Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego i uzyskał tam małą maturę w 1938 roku. Powołany do czynnej służby w Junackim Hufcu Pracy 17 Kompanii Zmotoryzowanej i z tą jednostką wziął udział w kompani wrześniowej pod Baranowiczami i Włodawą, gdzie dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Niegorełoje. Ponieważ nie był jeszcze oficerem został zwolniony z obozu i pozwolono mu wrócić do domu i dlatego uniknął śmierci w Katyniu. Aresztowany przez NKWD został z rodziną wywieziony do obozu pracy Soluga pod Archangielskiem. Tam dzięki wiedzy nabytej w szkole drzewnej pracował ponad rok w tartaku, co pozwoliło mu przeżyć, natomiast rodzice nie wytrzymali trudu ciężkiej pracy, wielkich mrozów i marnego jedzenia. Po porozumieniu Sikorski-Majski został zwolniony na mocy amnestii i rozpoczął swoją przeszło dwumiesięczną wędrówkę do Buzułuku, do Kwatery Głównej Polskich Zbrojnych w ZSSR. Tam został przydzielony do 17 Pułku Piechoty w Tockoje i oddelegowany na kurs do Szkoły Podoficerów Rezerwy Piechoty przy 6 Dywizji Piechoty w Szachrysjabs, Uzbekistan. Następnie przydzielony do Ośrodka Organizacji Broni Pancernej w Karapałpaku i skierowany do Szkoły Podoficerów Rezerwy Broni Pancernej w Wrewskoje. Piotr został oddelegowany do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Pahlevi, Iran a następnie takiego samego Centrum w Khanaqin w Iraku. Przeniesiony w listopadzie 1942 do 4 Batalionu Czołgów, który 1 sierpnia 1943 został przemianowany na 4 Pułk Pancerny skąd został oddelegowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Broni Pancernej i po intensywnym półrocznym szkoleniu uzyskuje stopień podoficera w czerwcu 1943 roku. Powraca do kompanii dowodzenia w 4 Pułku Pancernym należącym do 2 Warszawskiej Brygady Pancernej, 2 Polskiego Korpusu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Oddziały polskie oprócz szkolenia, kompletowania uzbrojenia i wyposażenia miały za zadanie ochronę zagłębia naftowego na Środkowym Wschodzie. Tam, w trudnych warunkach klimatycznych oddziały stawały się prawdziwym wojskiem. Po transferze do Włoch Piotr, jako członek załogi zastępcy dowódcy pułku bierze udział w walkach pod Monte Cassino (nad rzekami Sangro i Rapido i o klasztor), wykazując bardzo duże poświęcenie i odwagę przy realizacji zadań dowództwa na polu walki, za co zostaje odznaczony Krzyżem Walecznych po raz pierwszy. Po zdobyciu klasztoru w Monte Cassino, 4 Pułk Pancerny „Skorpion” bierze udział w walkach o Linię Gustawa, Wybrzeże Adriatyku, Anconę, Linię Gotów, Północne Apeniny i Bolonię.W tych działaniach Piotr uzyskuje awans na podporucznika broni pancernej i stanowisko dowódcy 4 plutonu. Jest odznaczony Krzyżem Walecznych po raz drugi za szarżę pancerną nad rzeką Gaiana, co pozwoliło piechocie przekroczyć rzekę. Po zakończeniu działań wojennych poszczególne jednostki rozmieszczono w różnych miejscowościach a „Skorpiony” zakwaterowano 1 lipca 1946 roku w niewielkim miasteczku Potenza Picena a Piotra skierowano, jako wykładowcę i instruktora do Szkoły Podchorążych przy Pułku 7 Pancernym w Gubbio. Następnie w październiku 1944 przydzielony do kursu w Szkole Niemianowanych Oficerów Broni Pancernej a potem do Podoficerskiej Szkoły Broni Pancernej w 7 Pułku Piechoty do roku 1946. Po transferze kolejowym do Anglii w lipcu 1946 roku pułk stacjonował w Helmsley, Yorkshire. Podporucznik Piotr Kalinowski został oddelegowany do 6 Pułku Pancernego a następnie 11 kwietnia 1947 roku zakończył służbę w Polskich Siłach Zbrojnych pod dowództwem brytyjskim i został przeniesiony do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia pomagającego zdemobilizowanym żołnierzom w zapewnieniu godziwej przyszłości w krajach Zachodu. Związek Piotra z Korpusem zakończył się formalnie 12 kwietnia 1947 roku. Piotr nie chciał wracać do kraju, rządzonego przez komunistów, pamiętając obraz „nieludzkiej ziemi”. Wykorzystując swoje wykształcenie i doświadczenie pracował w firmie remontowej i administracji hotelu. Za skromne oszczędności kupił w Londynie dom do remontu, ożenił się z Joanną i z tego związku urodziła się córka Barbara. Po rozwodzie kupił kolejny dom do remontu w pobliżu Londynu. Wyremontował go wspólnie z Tosią, nową towarzyszką życia. W 1991 przyjął propozycję objęcia funkcji administratora domu Polskiego Instytutu i Muzeum im. Wł. Sikorskiego w Londynie, którą pełnił do września 2011 roku. W polskim środowisku kombatanckim Piotr był czynnym uczestnikiem życia wojskowego, kulturalnego i społecznego. Został członkiem Komisji Rewizyjnej, skarbnikiem a potem sekretarzem Koła Żołnierzy Pułku 4 Pancernego i jego osobiste zaangażowanie przyczyniło się do powstania Zrzeszenia Broni Pancernej i jednodniówki „Czwartak Pancerny”. W styczniu 1964 roku gen. W. Anders mianował Piotra do stopnia porucznika. W 1968 roku Piotr został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Do 1997 roku Piotr uzyskał polskie odznaczenia: dwukrotnie Krzyż Walecznych, Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Monte Cassino, Medal za Wojnę, odznakę Pułku 4 Pancernego oraz brytyjskie: 1939-45 Star, Italy Star i The War Medal 1939-45. Uzyskuje też awans na majora w kwietniu 2011 roku. We wrześniu 2011 roku Piotr przeniósł się do Warszawy i zamieszkał na Bielanach. Zapisał się do Związku Sybiraków. Schorowany umiera w Warszawie 18 marca 2015 roku i zostaje pochowany z ceremoniałem wojskowym na cmentarzu przy Reducie Wolskiej, kwatera 81-8-20.