Kunicki Bogumił

Kunicki Bogumił (1935-1990) – historyk i muzealnik. Urodził się w Kaliszu w 1935 roku w rodzinie inteligenckiej. Tu ukończył szkołę średnią. Zamierzał zostać dziennikarzem, ale  studia na Uniwersytecie Jagiellońskim przerwał po jednym semestrze. Przeniósł się na historię na Uniwersytecie Poznańskim. Na seminarium magisterskim u prof. Janusza Pajewskiego obronił pracę „Poglądy Fryderyka Engelsa na temat wojskowości”.  Rozpoczął pracę w muzealnictwie, najpierw w muzeum kaliskim. Jednocześnie rozwijał zamiłowania kolekcjonerskie w zakresie ołowianych żołnierzyków, został nawet członkiem Sekcji Miniatur Miłośników Starej broni i Barwy w Krakowie, a wkrótce znanym zbieraczem, autorytetem i ekspertem kolekcjonerskim, członkiem międzynarodowych towarzystw, m.in. Towarzystwa Kolekcjonerów Miniatur Historycznych we Francji.  Od 1967 r. rozpoczął nowy etap pracy, tym razem dziennikarskiej w dwutygodniku „Ziemia kaliska”. Zajmował się problematyką historyczną, miejską oraz rolnictwem. W ciągu kilku lat napisał ok. 300 artykułów pod wspólnym tytułem „Ballady kaliskie”, które już po jego śmierci ukazały się w formie książkowej. Na propozycję prezydenta miasta, na przełomie 1972/73 r. powrócił do pracy w muzeum, już jako jego dyrektor. Po zmianach administracyjnych w Polsce trafił do Łomży i w sierpniu 1977 r. objął posadę dyrektora Muzeum Okręgowego. To za jego czasów dokończono remont Domu Pastora przy ul. Krzywe Koło i zainstalowano w nim siedzibę muzeum. W 1987 r. Bogumił Kunicki wyjechał z Łomży, obejmując funkcje kustosza w Muzeum Narodowym w Warszawie.  Zmarł w 1990 r. („Ziemia Łomżyńska” Nr 7)