Rogiński Józef

Rogiński Józef (1891- 1939) , ks., pierwszy proboszcz fary łomżyńskiej w nowej diecezji łomżyńskiej. Urodził się 19 kwietnia 1891 roku w Łomży. Rodzicami jego byli Józef i Maria z Lejdów. Kształcił się w państwowym gimnazjum rosyjskim w Łomży w latach 1900-1906, a przez następnych pięć lat – w Seminarium Duchownym w Sejnach. Później został wysłany do Akademii Duchownej w Sankt Petersburgu. Ta wyższa szkoła teologiczna kształciła polskich duchownych katolickich z obszarów całego Cesarstwa Rosyjskiego. Jej słuchaczami byli m.in.  święty ksiądz Zygmunt Szczęsny Feliński (kanonizowany w 2009 r.) i poległy w 1920 r. w wojnie polsko-bolszewickiej bohaterski kapelan akademicki, ksiądz Ignacy Skorupka. Ksiądz Józef Rogiński ukończył akademię w 1915 roku jako magister teologii. Wcześniej (13 czerwca 1914 roku) otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Jana Cieplaka. Po ukończeniu studiów w 1915 roku wrócił do kraju objętego wojną. Gdy 15 sierpnia 1915 roku tereny te dostają się pod okupację Niemców, młody kapłan udaje się do rodzinnej Łomży. Tymczasem księża z okolicznych parafii, zgodnie z zaleceniem władz rosyjskich, powyjeżdżali do Rosji. Na zaproszenie parafian z Małego Płocka, skąd trzej księża również wyjechali, udaje się ks. Rogiński do tej osieroconej wspólnoty, by jej duszpasterzować. Przez trzy i pół roku dla pozostawionych na zgliszczach swoich domów ludzi stał się on kapłanem i ojcem. Przed wojną parafia Mały Płock liczyła około 9 tys. wiernych. Połowa mieszkańców uciekła do  Rosji. Kościół parafialny został zburzony, zaś plebania, wikariaty i budynki gospodarskie spalone. Ksiądz Rogiński zajmował się rozdzielaniem pomocy, jaka w tych ciężkich do przeżycia miesiącach nadeszła z Poznańskiego, w postaci ubrań i zboża. Dzięki ofiarnej pomocy wiernych podniósł w tym czasie z ruin budynki kościelne. Aby odciążyć duszpasterstwo w Małym Płocku, które z powodu zrujnowanego kościoła koncentrowało się w kaplicy na plebanii, postanowił utworzyć dwa ośrodki w najodleglejszych wioskach. W ten sposób powstała kaplica w Łosewie, a następnie w Borkowie. Na swoje działania od początku starał się o poparcie kanoniczne rządców diecezji.  Pod koniec 1918 roku do Małego Płocka wraz z wygnańcami powrócił dawny proboszcz, a ksiądz Józef Rogiński otrzymał od ówczesnego swojego biskupa, Romualda Jałbrzykowskiego nominację na prefekta gimnazjum w Suwałkach. Założył też wśród młodzieży Sodalicję Mariańską. Ostatnie swoje wakacje w 1923 roku, jeszcze jako prefekt, spędził ks. Rogiński we Francji. Tam przez trzy miesiące pracował w duszpasterstwie polskich robotników. Na podstawie poczynionych wtedy obserwacji napisał książkę pt. „Kartki z podróży do Francji”, wydaną w 1925 roku przez drukarnię diecezjalną w Łomży. W 1923 roku został proboszczem parafii łomżyńskiej. Za jego duszpasterzowania papież Pius XI 28 października 1925 roku powołał do życia Diecezję Łomżyńską, a kościół farny w Łomży podniósł do godności katedry. Ksiądz Józef Rogiński był więc pierwszym proboszczem katedry łomżyńskiej.  W dniach 28-29 czerwca 1936 roku w Łomży odbywał się Kongres Eucharystyczny. Ks. Józef Rogiński był jednym z jego organizatorów. 6 kwietnia 1926 roku został mianowany proboszczem i dziekanem w Wysokiem Mazowieckiem na miejsce księdza Saturnina Rostkowskiego, który przeszedł na jego stanowisko w Łomży. Przez dziewięć lat pracy w Wysokiem Mazowieckiem zapisał się jako dobry duszpasterz i roztropny administrator parafii. W 1935 roku został mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej oraz dyrektorem Akcji Katolickiej Diecezji Łomżyńskiej. W tym też roku ukazał się jego „Katolicki Katechizm Społeczny”. Wojna we wrześniu 1939 roku przerwała jego życie. Ksiądz Rogiński został aresztowany na początku września, następnie wywieziony do obozu w Działdowie i tam zgładzony. Według świadków został on w okrutny sposób utopiony przez kata w latrynie obozowej. Według informacji, którą przysłał niemiecki Czerwony Krzyż, Niemcy ujęli go 15 września 1939 roku jako cywilnego jeńca w Stawiskach i osadzili jako więźnia w Stalagu 1a w Stablach (dziś Stabławki), gdzie zmarł 27 lutego 1940 roku.