Jarnuszkiewicz Jerzy

Jarnuszkiewicz Jerzy (1901-1960) – drużynowy II drużyny harcerzy w latach 1919-1920. Urodził się 26 listopada 1901 r. w Łomży. Gdy miał 6 lat zmarł ojciec. Dom rodzinny Jarnuszkiewiczów znany był jako ośrodek polskości i patriotyzmu. Mieściła się w nim komenda Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1915 r. Jerzy wstąpił do harcerstwa, a dwa lata później został zastępowym drużyny pozaszkolnej prowadzonej przez Leona Kaliwodę. Jest członkiem POW. Jako uczeń wstąpił ochotniczo do wojska w lipcu 1920 r. Bierze udział w walkach w obronie Łomży, potem jeszcze walczy pod Nasielskiem. Zostaje odznaczony Krzyżem Legionowym i Medalem Niepodległości. Po ukończeniu szkoły średniej w Łomży w 1921 roku rozpoczął studia na SGGW w Warszawie. Od 1922 r. jest członkiem Mazowieckiej Komendy chorągwi Harcerzy – do 1932 r.  Ze stopniem magistra nauk agrotechnicznych – inżynier rolnik rozpoczął pracę w kwietniu 1926 r. w Centralnym Związku Kółek Rolniczych w Warszawie. Po roku skierowany do Ministerstwa Reform Rolnych na stanowisko kierownika  wydziału organizacji małych przedsiębiorstw. Zostaje mianowany harcmistrzem. W styczniu 1933 r. podjął etatową pracę w ZHP jako Inspektor Kresowy. W latach 1933-34 – komendant Kresowej Chorągwi Harcerzy. W 1936 i 37 roku uczestniczył w wyprawach instruktorów harcerskich do USA. Uczestniczy w wielu zlotach międzynarodowych.  W marcu 1936 r. uhonorowany  Srebrnym Krzyżem Z  Zasługi. 15 października 1937 r. przydzielony do Departamentu Konsularnego Wydziału polaków za Granicą Ministerstwa Spraw Zagranicznych, od stycznia 1938 r. – radca ds. rolnych w poselstwie rzeczypospolitej Polskiej w Buenos Aires. W połowie września 1939 r. na własna prośbę wraca do kraju i został dowódcą kompanii ckm w obronie przeciwlotniczej. Walczył na tym stanowisku do kapitulacji Warszawy. Wraz z innymi oficerami dostał się do niewoli. Do Warszawy wrócił  w lutym 1945 r. jako inwalida wojenny III grupy. W 1947 r. odznaczony medalem Zwycięstwa i Wolności. Podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako referent i społecznie – w Głównej Kwaterze XP. Od 1954 do 1960 roku pozostaje bez pracy.  W ostatnich latach swego życia jest redaktorem podręczników dla szkół rolniczych. Zmarł na zawał serca  16 listopada 1960 r. Pochowany  w grobie rodzinnym na zabytkowym cmentarzu w Łomży.