Alef-Bolkowiak Gustaw

Alef-Bolkowiak Gustaw (1916-1979) – pułkownik Wojska Polskiego, ps. Bolek. Prawdziwe nazwisko:  Alef Gutman. Urodzony 3 lutego 1916 r. w Łomży. Syn Izaaka. W latach 1934–1938 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1928 członek Haszomer Hacair, a od 1936 OMS „Życie”. W latach 1936–1938 – redaktor w agencji prasowej „Żagos”, a w latach 1938–1939 – sekretarz Komitetu Pomocy Uchodźcom z Niemiec w Zbąszyniu. We wrześniu 1939 r. służył w jednym z batalionów Obrony Narodowej, a następnie udał się na tereny zajęte przez Armię Czerwoną. Kierownik wydziału opałowego w zarządzie miasta, działacz związków zawodowych i agitator podczas „wyborów” do Rady Najwyższej ZSRR. W latach 1940–1941 kierownik państwowej konsultacji prawnej w Kolnie. Sekretarz oddziału związku zawodowego pracowników sądów. Działacz WKP(b), agitator miejscowego komitetu WKP(b). Blisko związany z partyzantka radziecką i NKWD. W czasie okupacji ukończył partyzancką Szkołę Oficerską. Od 1942 walczył w oddziałach GL i AL, zastępca dowódcy batalionu i dowódca oddziału specjalnego. Od lutego 1942 r. – członek PPR, członek Komitetu Dzielnicowego (KD) PPR, dowódca organizacji dzielnicowej GL. Uczestnik kilku akcji, 30 września 1942 został ranny pod Ossą koło Drzewicy. Od stycznia 1943 wydawał w Mińsku Mazowieckim pismo informacyjne Komitetu Okręgowego (KO) PPR Warszawa-Prawa Podmiejska „Wiadomości Codzienne”, a od kwietnia 1943, przeniesiony na Lubelszczyznę, „Wiadomości” i „Trybunę Ziemi Lubelskiej”. Objął dowództwo nad około stuosobowym oddziałem specjalnym Obwodu II (część oddziału stanowili ocaleni z Holocaustu Żydzi). Uczestnik bitwy pod Amelinem 7 maja 1944 i pod Rąblowem 14 maja. W 1945, jako dowódca oddziału do zadań specjalnych, uczestniczył w walkach o Warszawę. Szef Wydziału Personalnego Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej. W 1945 r. został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału Spraw Zagranicznych Sztabu Generalnego WP. W latach 1946–1947 przeszedł roczny kurs lotniczy w Stanach Zjednoczonych. Od marca 1946 do kwietnia 1948 zastępca attache wojskowego w Waszyngtonie. Od 15 sierpnia 1948 do 15 września 1949 – attaché wojskowy w Belgradzie. 16 września 1949 skierowany do dyspozycji Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1955–1956 był dyrektorem gabinetu wicepremiera Franciszka Jóźwiaka w Urzędzie Rady Ministrów. W latach 1956–1958 pracował jako przedstawiciel PRL w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Kambodży i Laosie. Od 18 grudnia 1958 do 10 listopada 1964 – szef Oddziału Propagandy w Głównym Zarządzie Politycznym WP.  Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Grunwaldu III klasy, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Medalem za Warszawę oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności.  Zmarł 7 sierpnia 1979 r. w Warszawie.