Rymwid-Mickiewicz Irena Izabella

Rymwid-Mickiewicz Irena Izabella – zasłużona łomżynianka, wiceprezes Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. Urodziła się 5 kwietnia 1937 r. w Łomży, w rodzinie znanego weterynarza Aleksandra i Stefanii Kusio. Po wybuchu wojny, kiedy do Łomży weszli Rosjanie eksmitowali rodzinę Kusiów z ich domu przy ul. Nowogrodzkiej 13. Rozpoczęła się tułaczka matki z czwórka dzieci; ojciec został zabrany do oflagu. Cudem uniknąwszy wywózki na Sybir, Irena z mamą i siostrami okupację spędziła w Ostrowi Mazowieckiej. Po wojnie ukończyła Szkołę Podstawową Nr 6. Bardzo przeżyła aresztowanie przez UB 17-letniej siostry Aleksandry i jej uwięzienie. W 1949 r. umarł jej ojciec. W 1952 r. została uczennicą Liceum Ogólnokształcącego przy ul. Bernatowicza. „Nasze wakacje z okresu łomżyńskiego, nad Narwią…  Tego już nigdzie i nigdy potem nie doświadczyłyśmy. Ta wspaniała czysta rzeka i te wyprawy kajakowe, całe dnie „nad błękitną moją Narwią najpiękniej się kwiaty barwią…” Harcerskie biwaki, obozy nad Pisą, zdobywanie kolejnych sprawności i stopni harcerskich. Nasze łomżyńskie harcerstwo – ono nas uskrzydlało w tych latach (…)”. Po uzyskaniu matury nie dostała się na studia. Podjęła pracę w Powiatowej Bibliotece Publicznej w Łomży. Kilka miesięcy później skierowana do Pomaturalnego Studium Bibliotekarskiego Ministerstwa Kultury w Jarocinie k. Poznania. Po otrzymaniu dyplomu z wyróżnieniem w 1957 r. zostaje zatrudniona w Ministerstwie Oświaty, w Studium Doskonalenia Kadr Pedagogicznych. Jest kierownikiem biblioteki. W 1960 r. zawarła związek małżeński z Wojciechem Rymwid-Mickiewiczem. W 1962 r. przychodzi na świat córka Magdalena Maria, a w 1963 – Agata Zofia. W roku 1968 rozpoczyna prace na Wydziale Neofilologii Uniwersytetu Warszawskiego; w latach 1968-1972 w Bibliotece Wyższego Studium Języków Obcych. W roku 1972 r. współpracuje z prof. Zofią Karczewską-Markiewicz przy organizacji nowo powstającej na uniwersytecie Katedry Iberystyki. Kontynuuje studia na Wydziale Historycznym Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa UW. Samodzielnie organizuje pierwszą w Polsce bibliotekę obejmującą zbiory hiszpańskojęzyczne, iberyjskie i iberoamerykańskie oraz luzobrazylijskie. Uczęszcza na zajęcia z literatury hiszpańskiej i języka hiszpańskiego. W 1978 roku kończy studia z wynikiem bardzo dobrym i uzyskuje tytuł magistra bibliotekoznawstwa i informacji naukowej na Wydziale Historycznym UW. W międzyczasie towarzyszy mężowi pracującemu na placówkach zagranicznych m.in. w Mongolii, Syrii, Libanie, Jordanii itp. Wiele obserwacji i doświadczeń wykorzysta później w pracy naukowej. Powstaje Instytut Studiów Iberyjskich i Hispanoamerykańskich. Prowadzi badania i opracowania powierzonych kolekcji. Pogłębia swoje zainteresowania literaturą hispanoamerykańską i jej recepcja w Polsce i w Europie. Uczęszcza na seminarium doktoranckie u prof. Radosława Cybulskiego. W roku 1988 uzyskuje tytuł doktora nauk humanistycznych na Wydziale Historycznym UW. Opracowuje książkę i jednocześnie katalog wystawy dla Ministerstwa Kultury w Madrycie. Wystawa cieszyła się dużym zainteresowaniem – była to pierwsza taka prezentacja polskiej książki w Hiszpanii i hiszpańskiej książki w Polsce. Jej książki prezentowane są m.in. na EXPO 92 w Hiszpanii. W latach 1980-2002 włącza się w nurt pracy dydaktycznej, prowadzi zajęcia na uczelni, szkoli pracowników bibliotecznych. Podczas pracy zawodowej na Uniwersytecie Warszawskim była kierownikiem biblioteki na stanowisku kustosza (1972-2002), członkiem Rady Wydziału Neofilologii (3 kadencje), członkiem Rady naukowej Instytutu Studiów Iberyjskich i Hispanoamerykańskich (1980-2002), członkiem Rady Bibliotecznej Systemu Informacyjnego UW (3 kadencje) oraz członkiem Wydziałowej Komisji Interwencyjnej „Solidarności” UW (1980-2002). Aktywnie uczestniczyła w sesjach naukowych na UW, jak i innych uczelniach. W wydawnictwach uniwersyteckich ukazują się jej kolejne książki. W latach 1992-2002 systematycznie publikuje na łamach czasopism naukowych UW swoje artykuły. Nie posiada żadnych medali ani odznaczeń. Przez całe życie czuje się niezależna, stała na straży etyki. Zawsze ceniła i ceni swoje związki z Łomżą. Jest członkiem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej od 1972 roku, w tym w latach 1977-1982 była członkiem Zarządu Głównego TPZŁ. Zbiera, kolekcjonuje książki, fotografie, kartki pocztowe z Łomży, podtrzymuje kontakty i przyjaźnie z harcerskich i szkolnych lat. W Łomży miała do niedawna siostrę bliźniaczkę (zmarła w 2015 r.). Jest także członkiem Łomżyńskiego Towarzystwa Naukowego im. Wagów oraz – ponownie – Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. „Choć moje zainteresowania powędrowały na półwysep iberyjski, to jednak w sercu pozostała przede wszystkim Łomża”.