Właściwie Anna Weronika Bielicka (ur. 9 listopada 1915 w Konowce koło Połtawy, zm. 9 marca 2006 w Warszawie) – polska aktorka, artystka kabaretowa. Była pierwszą żoną aktora Jerzego Duszyńskiego.
Urodziła się na Ukrainie w czasie ucieczki rodziców przed ofensywą państw centralnych. Po I wojnie światowej, w wieku 2,5 roku, zamieszkała w Łomży, gdzie ukończyła Gimnazjum Żeńskie im. Marii Konopnickiej. Mieszkała w Łomży przez prawie cały okres dwudziestolecia międzywojennego, a przez całe życie była związana z miastem i jego środowiskiem kulturalnym.
W 1939 ukończyła studia na Wydziale Filologii Romańskiej Uniwersytetu Warszawskiego (gdy zdobywała absolutorium, etap pisania pracy magisterskiej przerwał wybuch wojny) oraz Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie, w tym samym roku debiutowała jako aktorka. Wybuch wojny uniemożliwił jej też wyjazd do Francji na stypendium. Współpracowała z Teatrem Polskim „Pohulanka” w Wilnie w okresie wojennym, po 1945 była związana z zespołami teatrów Dramatycznego w Białymstoku, Kameralnego w Łodzi, Współczesnego w Warszawie i Państwowego Teatru „Syrena” w Warszawie. W 1977 przeszła na emeryturę, ale kontynuowała występy, zarówno teatralne i estradowe, jak i telewizyjne. Występowała także poza Polską.
Pierwszy jej kabaretowy epizod w krakowskim Kabarecie Siedem kotów w 1947 okazał się dla niej szczęśliwy: poznała Bogdana Brzezińskiego, który obiecał napisać dla niej coś specjalnego. Kilka lat później stworzył postać Dziuni Pietrusińskiej komentującej rzeczywistość sąsiedzką i ogólnospołeczną z pozycji „paniusi miejsko-wiejskiej z dość poważnie zmąconym poczuciem własnych korzeni” – jak scharakteryzował postać jej autor. Tę rolę Bielicka odgrywała przed publicznością i słuchaczami radiowego Podwieczorku przy mikrofonie przez 25 lat. Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień – aktorzy Teatru Syrena w Warszawie – nazwali jej charakterystyczny głos „najpiękniejszą chrypką świata”. Aktorka była dzięki niemu rozpoznawalna nie tylko przez publiczność estrady, ale także przez słuchaczy radiowych. Hanka Bielicka mówiła monologi z ogromnym temperamentem, witalnością, sympatią dla publiczności. Używała gwary warszawskiej, nawiązując do przedwojennego stylu życia Warszawy. Preferowała żart obyczajowy, unikając polityki. Nieodłącznym rekwizytem na scenie i elementem jej stroju był kapelusz, najczęściej staromodny z ogromnym rondem, mimo zmieniających się trendów politycznych i trendów mody.
Wystąpiła w ponad 20 filmach kinowych i telewizyjnych. Nie powierzano jej jednak ról pierwszoplanowych, głównie z powodu głosu, który – ceniony na estradzie – w filmie często był przeszkodą. Zagrała m.in. w serialach: Wojna domowa, Palce lizać, Badziewiakowie, wcześniej także w filmach fabularnych: Zakazane piosenki, Celuloza, Cafe pod Minogą, Małżeństwo z rozsądku i słynną ciotunię w Panu Wołodyjowskim (1969). W 2006 na ekrany kin wszedł film pt.: Ja wam pokażę!, w którym zagrała rolę Ciotki Judyty.
1 marca 2006 wzięła udział w nagraniu programu Szymon Majewski Show, w którym żartobliwie powiedziała „Dzisiejszy wieczór będzie pod nazwą: Bawcie się dzieci, nim babcia odleci.” Był to jej ostatni telewizyjny występ. Za pracę artystyczną otrzymała wiele odznaczeń i nagród. Po kilku dniach w warszawskich Szpitalu na Banacha przeszła skomplikowaną operację tętniaka aorty. Zmarła na skutek komplikacji pooperacyjnych. Jej pogrzeb na warszawskich Powązkach (spoczęła w grobie razem ze swoją Mamą i siostrą oraz – symbolicznie – Ojcem) stał się wielką manifestacją świata artystycznego stolicy i łomżyniaków. Obecna była m.in. małżonka Prezydenta RP, Maria Kaczyńska, prezydent Łomży z zastępcami (zaciągnęli wartę honorową przy trumnie w kościele św. Karola Boromeusza) oraz Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej ze Sztandarem.
Odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1994)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
- Złoty Krzyż Zasługi (1954)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
- Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2005)
- Złota Oznaka Honorowa Towarzystwa Polonia (1987)
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1967)
- Odznaka „Za Zasługi dla Warszawy” (1965)
- Odznaka „Za zasługi dla województwa łomżyńskiego” (1994)
- Nagroda Prezesa Rady Ministrów I stopnia (1979)
- Nagroda „Wiktora” – dla osobowości telewizyjnej (1986)
- Nagroda „Super Wiktora ‚2000” – za całokształt twórczości (2001)
- Nagroda „Prometeusza” – za wybitne osiągnięcia estradowe (1994)
- Nagroda Specjalna „Brylantowa Kolia” przyznana podczas uroczystości „Telekamer 2002”
