Miroszowa Halina Stefania

Miroszowa Halina Stefania (z domu Uścińska, 1. voto Rościszewska), ur. 28 września 1920 w Warszawie,  zmarła 1 sierpnia 2014 w szpitalu w Piasecznie na zawał serca  – dziennikarka radia i telewizji. Przez całe życie nazywała się łomżynianką. Była córką Stefana, żołnierza I Brygady Legionów Polskich. Po zakończeniu wojny do 1928 roku rodzina mieszkała w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie matka była nauczycielką w szkole powszechnej, a ojciec pracował w PZU i był komendantem tamtejszej Ochotniczej Straży Pożarnej.  W 1928 roku Stefan Uściński został awansowany i przeniesiony na stanowisko inspektora powiatowego PZU w Łomży. Halina Uścińska zamieszkała z rodzicami w Łomży i tu wstąpiła w roku 1931 do harcerstwa oraz zdała w roku 1939 maturę w gimnazjum żeńskim im. Marii Konopnickiej. Po maturze wyjechała z rodzicami do Warszawy, by zdać egzamin wstępny na studia medyczne. Na wezwanie Komendy Głównej Harcerek z 7 września 1939 zgłosiła się natychmiast i dostała przydział jako sanitariuszka do III batalionu 360 Pułku Obrony Warszawy. Okres II wojny światowej spędziła w Warszawie. Podjęła służbę w Szarych Szeregach i Związku Walki Zbrojnej. W konspiracji zajmowała się kolportażem prasy podziemnej w grupie kolporterek, zwanych „dromaderkami”, dowodzonej przez Aleksandra Kamińskiego „Olka”. Zapisała się na studia medyczne do szkoły docenta Zaorskiego „Private Fachschule für Sanitäres Hilfspersonal des Dozenten Dr. Zaorski”. W listopadzie 1941 poślubiła kolegę z łomżyńskiego gimnazjum, Antoniego Rościszewskiego, oficera 7 Pułku Piechoty Legionów AK „Garłuch”. W styczniu 1943 urodziła syna Jacka i przerwała studia. Przed wybuchem Powstania Warszawskiego Antoni skłonił żonę, by wyjechała z synem do Zalesia. Sam walczył na Okęciu, przedostał się do Włoch pod Warszawą i tam został aresztowany, zesłany do Oświęcimia, skąd przeniesiony do obozu KL Natzweiler-Struthof w Alzacji, gdzie zginął 4 stycznia 1945. Po powrocie do Warszawy podjęła pracę urzędniczą w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym, potem w biurze Polskiego Radia.  Wzięła udział w konkursie na pracowników programowych i zdobyła jedno z siedmiu miejsc wśród 130 kandydatów. W radiu poznała swego drugiego męża – Henryka Mirosza, przez wiele lat szefa radiowej „Muzyki i Aktualności”. W kwietniu 1954 r. cieszyli się z narodzin syna Marcina. W 1959 roku została w ramach Komitetu ds. Radia i Telewizji przeniesiona z radia (na ul. Malczewskiego) do telewizji na Plac Powstańców, a później na ul. Woronicza. Prowadziła w TVP cotygodniowy magazyn „Miniatury”, składający się z kilku felietonów, a także „Bank miast”, później w II programie TVP program „Twarzą w twarz”. Pod koniec lat 80. XX w. wspólnie z Aleksandrem Małachowskim prowadziła przez dwa lata program interwencyjny „Telewizja nocą”.  W roku 2006 zmarł jej mąż Henryk Mirosz. Pomimo tego, że cały okres powojenny spędziła w Warszawie, zachowała sentyment dla miasta lat dziecinnych – Łomży. Była jednym z członków założycieli, którzy 11 listopada 1958 roku powołali do życia w Warszawie Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. Na wniosek tego Towarzystwa w 2011 roku została odznaczona przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Srebrnym Medalem „Gloria Artis”. Była Honorowym Obywatelem Miasta Łomży. Przez ostatnie trzy lata życia mieszkała w Domu Aktora Weterana w Skolimowie.  Autorka dwóch książek: „Czerwone oczy kamer” oraz autobiografii „Mój czas” (2008 r.) z przedmowami Xymeny Zaniewskiej, Olgi Lipińskiej i Wawrzyńca Kłosińskiego, wydanej przez TPZŁ. 8 lipca 1954 odznaczona Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi (jej mąż otrzymał wówczas Złoty Krzyż Zasługi), medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939 r.”, londyńskim  Medalem Wojska i również londyńskim Krzyżem Armii Krajowej, a 12 kwietnia 2000 wraz z mężem otrzymała Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie. Razem spoczywają na Cmentarzu Komunalnym na Wólce Węglowej w Warszawie (kw. W-IX-5, rz. 9, miejsce 13).