Dudo Tadeusz

Tadeusz Dudo (1935 -2001) – nauczyciel, pedagog, społecznik  Tadeusz Dudo urodził się w Łomży. Ojciec, Zygmunt Dudo, z zawodu grafik i dekorator, z zamiłowania fotografik i etnograf, przekazał synowi uzdolnienia i zamiłowania, co rzutowało na rozwój twórczy Tadeusza. Uczęszczał do szkół łomżyńskich, a maturę w 1955 r. uzyskał w Liceum Przemysłowo-Pedagogicznym w Łomży, następnie ukończył Studium Nauczycielskie w Łodzi. W latach 1969-1974 kontynuował studia na Uniwersytecie Warszawskim, a po ich ukończeniu został członkiem Ogólnopolskiego Seminarium Pedagogiki Pracy prowadzonego przez prof. zw. n. hum. dr. hab. Tadeusza Nowackiego. W 1990 r. uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki na podstawie przedstawionej pracy doktorskiej pt. „Wpływ wiadomości jako informacji sterujących czynnościami na kształtowanie umiejętności praktycznych uczniów”. Pracę zawodową po uzyskaniu matury rozpoczął w macierzystej szkole – Technikum Pedagogiczno-Przemysłowym w Łomży, a następnie przejął stanowisko instruktora Powiatowego Ośrodka Metodycznego w Łomży i pracę w Szkole Podstawowej Nr 6, a potem w szkole Nr 4. W 1975 r. po utworzeniu województwa łomżyńskiego T. Dudo został pracownikiem Kuratorium Oświaty i Wychowania w Łomży, pełniąc funkcję wizytatora – metodyka w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym w Łomży W tymże czasie zorganizował Pracownię Dydaktyczno-Techniczną, jedną z pierwszych w kraju i został jej dyrektorem. Jako instruktor, metodyk i dyrektor WPDT prowadził wszechstronne działania instruktażowe, organizował pomoc nauczycielom wychowania plastycznego i technicznego, wyposażając pracownie w materiały i urządzenia. Opracowywał wspólnie z aktywem nauczycielskim i wydawał „Zeszyty metodyczne”,  przedstawiając w nich wzorcowe rozkłady materiału, konspekty, przykłady prac technicznych; wzbogacał biblioteczki przedmiotowe nauczycieli. Zachęcał do podnoszenia kwalifikacji zawodowych i służył im pomocą w czasie studiów. Organizował wiele konferencji szkoleniowych, wystaw prac plastycznych i technicznych, prezentując osiągnięcia uczniów i nauczycieli szkół łomżyńskich i całego powiatu, a potem województwa. Zachęcał nauczycieli do pisania artykułów o własnych metodach pracy i osiągnięciach, dając przykład swoimi publikacjami.  T. Dudo jest autorem kilkudziesięciu artykułów z zakresu metodyki oraz przewodników metodycznych pt. „Zeszyty dydaktyczne” wydawanych dla potrzeb nauczycieli województwa łomżyńskiego. Opracował też przewodnik dla nauczycieli studiujących zaocznie z zakresu pedagogiki ogólnej i dydaktyki (dla studentów WSP). Publikował artykuły w czasopismach: Przegląd Oświatowo-Pedagogiczny, Wychowanie techniczne w szkole, Kontrasty, Oświata i Wychowanie, Szkoła – Zawód – Praca, Życie Szkoły, Ziemia Łomżyńska. Na zlecenie Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych w Warszawie opracowywał recenzje i badania pilotażowe oraz pisał opinie na temat przygotowywanych do druku prac.  W roku 1982 został powołany do współpracy z Instytutem Programów Szkolnych – uczestniczył w pracy grupy programowej w zakresie nauczania przedmiotu „Praca – technika w kl. I-VIII”. Był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Życie Szkoły” (1982 r.). Współpracował z Instytutem Kształcenia Zawodowego (1986 r.). W l989 r. podjął pracę w Wyższej Szkole  Pedagogicznej w Olsztynie Oddział Zamiejscowy w Łomży na stanowisku zastępcy dyrektora ds. dydaktyczno-wychowawczych.  Obok pracy zawodowej przez całe życie wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Najwcześniej działał w ZHP,  następnie – już jako nauczyciel – prowadził drużyny harcerskie. Od lat szkolnych zajmował się fotografiką, prowadził szkolne koła fotograficzne w TPP, Szkole Podstawowej Nr 6 oraz w Szkole Podstawowej Nr 4, organizując wycieczki z aparatem fotograficznym po Łomży i okolicach, a następnie pracując z młodzieżą w zorganizowanej i wyposażonej z jego inicjatywy pracowni  fotograficznej w Szkole Podstawowej Nr 4, a potem w Szkole Podstawowej Nr 3 w Łomży.  Na początku lat 80. związał się z Towarzystwem Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. Przywiązany do rodzinnego miasta i z nim związany przez całe życie, mimo propozycji pracy w Białymstoku i Warszawie pozostał wierny Łomży. W 1983 r. został wybrany na prezesa Oddziału Łomżyńskiego i wiceprezesa Zarządu Głównego TPZŁ.  W trakcie działalności w TPZŁ Tadeusz Dudo zdecydował się na wydawanie pisma informacyjnego pt. „Wiadomości Łomżyńskie”. Początkowo miały one format zeszytu i były drukowane na powielaczu. Inicjatywa T. Dudo zyskała poparcie ZG TPZL i w latach 1991-92 „Wiadomości” ukazywały się drukiem, jako czasopismo formatu A-4, początkowo czarno-białe, a potem z kolorową okładką. Gdy z braku funduszy czasopismo przestało być wydawane, zaproponowano mu stworzenie i redagowanie Katolickiego Magazynu Społecznego „Wspólna sprawa” ukazującego się w latach 1992-93. Ponownie podjął się funkcji prezesa Oddziału TPZŁ w 1998 r. i pełnił tę funkcję do śmierci. Znów zachęcił zarząd oddziału do stworzenia własnego wydawnictwa, tym razem pt. „Zeszyty Łomżyńskie”, których został redaktorem naczelnym. Pismo cieszyło się wysoką oceną członków oddziałów TPZŁ w kraju, było wysyłane łomżyniakom do USA.  Będąc prezesem Oddziału Łomżyńskiego TPZŁ Tadeusz Dudo podjął owocną współpracę z Zastępem Łomżyńskim Drużyny Weteranów – Harcerzy Ziemi Łomżyńskiej – Krąg Seniorów im. Leona Kaliwody. Pracując zawodowo i społecznie był organizatorem i współorganizatorem wielu sesji naukowych i popularno-naukowych. Tadeusz Dudo był też długoletnim członkiem Łomżyńskiego Towarzystwa Naukowego im. Wagów, spisał i opracował redakcyjnie oraz opatrzył wstępem wspomnienia Jadwigi Chętnikowej wydane pt. „Z Bogiem dla Polski”.  Współpracował z Ligą Obrony Kraju, włączając się do organizowania kół modelarskich i zawodów modeli latających. Był człowiekiem skromnym, spokojnym, bardzo życzliwym dla ludzi.  Za długoletnią pracę zawodową i społeczną został uhonorowany  Brązowym Krzyżem Zasługi (1970), Złotym Krzyżem Zasługi (1976), Srebrną Odznaką Zasłużony Działacz WK (1978), odznaką Opiekun Miejsc Pamięci Narodowych (1979), Srebrnym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1980), odznaką „Za Zasługi dla Województwa Łomżyńskiego (1980), Złotą Odznaką ZNP (1981), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1984), Odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1984), Krzyżem  Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985).  Związek małżeński zawarł w 1961r. z Ireną Brzozowską, nauczycielką. Pracowała w Szkole Podstawowej Nr 7, w Szkole Podstawowej Nr 4 i w Zespole Szkół Medycznych w Łomży.  Doczekali trojga dzieci: Włodzimierz, Adam i Anna.  Tadeusz Dudo zmarł 30 IV 2001 r. w Łomży. Spoczywa na zabytkowym cmentarzu parafialnym przy ul. Kopernika (d. Św. Mikołaja).