Stanek Lucjan Piotr

Stanek Lucjan Piotr –  dowódca 33 pułku piechoty w Łomży, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.  Urodził się 18 października 1893 roku.  Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 8 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919, a następnie do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924. W  1920 roku w czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w Armii Ochotniczej.  W latach 1923 i 1924 służył w Oddziale  IV Ministerstwa Spraw Wojskowych, w tym w 1923 w Służbie Transportowo-Kolejowej. Pozostawał wówczas oficerem nadetatowym 11 Pułku Piechoty w garnizonie Tarnowskie Góry. Ukończył VI Kurs Normalny od 1 listopada 1925 do 28 października 1927 w Wyższej Szkole Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W 1928 jako oficer Sztabu Generalnego pełnił funkcję dowódcy I batalionu w w Pułku Piechoty Legionów w garnizonie Jarosław. W lipcu 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Dowództwa 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie na stanowisko szefa sztabu. 23 października 1931 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku. W 1932 był oficerem Sztabu Głównego. W lipcu 1938 roku został dowódcą 33 Pułku Piechoty w Łomży. Po wybuchu II wojny światowej 1939 w okresie kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy 33 PP, w tym czasie powierzona została mu obrona środkowego biegu rzeki Narew. Dowodził siłami polskimi w bitwie pod Łomżą (7–10 września), w bitwie pod Nowogrodem (8–10 września), bitwie o Zambrów (11 września) i bitwie pod Łętownicą – Andrzejewem (12-13 września) zakończonych niepowodzeniem. Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości (1937), Krzyżem walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi. Nieznana jest data śmierci i miejsce pochówku.  Źródło: wikipedia.