Ejtminowicz Antonina

Ejtminowicz Antonina (1917-1995) – zasłużona nauczycielka łomżyńska. Urodziła się 29 lipca 1917 roku w Leningradzie. W 1918 r. przyjechała wraz z rodzicami do Polski. Zamieszkali w Grodnie. Tam ukończyła szkolę powszechną i wstąpiła do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego. Od 1.09.1939 r. do 22.06.1941 r. pracowała jako nauczycielka w Polskiej Szkole w Grodnie. W czasie okupacji niemieckiej od 1.09.1942 r. do 15.07.1943 r. prowadziła tajne nauczanie, które organizowane i opłacane było przez tajne władze oświatowe. We wrześniu 1945 roku w wyniku repatriacji przyjechała wraz z rodziną do Torunia. Tam była nauczycielką Szkoły Podstawowej Nr 5, a następnie Szkoły Podstawowej Nr 6. W 1952 r. przyjechała do Łomży, a Jej mąż przez wiele lat był organistą w Katedrze Łomżyńskiej. Antonina Ejtminoiwcz pracę pedagogiczną w Łomży rozpoczęła w Szkole Podstawowej Nr 4 w 1957 r. Uczyła klasy I-IV i pracowała tam przez 15 lat. Wprowadzała nowoczesne metody w pracy dydaktycznej poprzez indywidualne podejście do najmłodszych uczniów. Poświęcała im wiele serca i uwagi. Była nauczycielką z zamiłowania. Mówiła, że gdy wchodzi na lekcję, to wszystkie swoje kłopoty i troski pozostawia za drzwiami. Dzieci były jej największą radością. Swoją pracę wykonywała z pasją, stając się dla młodszych koleżanek wzorem nauczyciela i człowieka. Ciągle podwyższała swoje kwalifikacje zawodowe. W 1965 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Białymstoku – kierunek nauczanie początkowe. Mimo że była najstarszą studentką na roku, została prymuską, a pracę dyplomową napisała z wyróżnieniem. Swoje doświadczenia zaprezentowała w formie odczytu i w konkursie pedagogicznym zdobyła drugą nagrodę w województwie i trzecią w kraju. Drugi Jej odczyt na temat uspołeczniania dzieci w zespołach klasowych przyniósł kolejny laur – drugą nagrodę ogólnopolską. Rozpoczęła współpracę z miesięcznikiem dla nauczycieli „Życie szkoły”, a potem biuletynem kwartalnym „Język Polski”. W wydawnictwie Instytutu Badań Pedagogicznych ukazał się jej artykuł pt. „Korespondencja międzyszkolna w pracy dydaktyczno-wychowawczej” dotyczący wykorzystania technik Freineta. Odczyty pedagogiczne oraz wiele artykułów i opracowań Antoniny Ejminowicz do dziś znajduje się w bibliotekach i domach wielu nauczycieli. Na podstawie jej dorobku wydawniczego i pedagogicznego uczono młodych nauczycieli.  Otrzymywała dyplomy uznania, nagrody i dodatek specjalny. Uhonorowano ją Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Była członkiem ZBOWiD – w zarządzie wojewódzkim reprezentowała sprawy kombatantów. Aktywnie działała w ogólnopolskim Stowarzyszeniu Przyjaciół Grodna. Pracowała też w radzie Łomżyńskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, jako przewodnicząca komisji społeczno-wychowawczej. Najbardziej jednak zaangażowała się w pracę Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP. Była jej sekretarzem i prowadziła kronikę. Brała udział w wielu wycieczkach i wczasach. Zawsze chętnie pomagała innym. Znana była jako osoba pełna humoru i z pięknego głosu. Kiedy zaczęły się kłopoty zdrowotne, miała zapewnioną serdeczną opiekę Męża i córki Janiny oraz koleżanek z Sekcji Emerytów ZNP.       Antonina Ejtminowicz zmarła 8 marca 1995 roku w wieku 78 lat. Spoczywa na starym cmentarzu w Łomży przy ul. Kopernika.