Chrócielewski Janusz

Chrócielewski Janusz (1931-2007) – Łomżyniak, wieloletni aktywny członek olsztyńskiego oddziału Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej oraz harcerz Drużyny Weteranów Harcerzy Ziemi Łomżyńskiej w Łomży. Urodził się 16 lutego 1931 roku w Wykowie koło Kolna w rodzinie nauczycielskiej. Od 1935 roku mieszkał we wsi Glinki, gdzie z inicjatywy ojca wybudowano szkołę, której ojciec został kierownikiem. Szkołę powszechną ukończył Janusz na tajnych kompletach nauczania prowadzonych przez rodziców. W czasie okupacji hitlerowskiej ojciec należał do Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) i walczył w oddziałach partyzanckich AK w lasach augustowskich. Został tam ciężko ranny. Przed zgrupowaniem w lasach zajmował się kolportażem Biuletynu Informacyjnego Komendy Głównej AK, którego roznosicielami do placówek był Janusz z bratem. W 1945 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum, Liceum Ogólnokształcącym w Łomży, gdzie otrzymał małą maturę. W rodzinie Chróścielewskich wszyscy fascynowali się harcerstwem. Ojciec Janusza był aktywnym harcerzem drużyny przy Seminarium Nauczycielskim w Łomży gdzie się uczył w latach dwudziestych ubiegłego roku. Jego brat organizował wraz z żoną drużyny harcerskie w Wąsoszu. Jego żona Henryka wcześniej przed ukończeniem Seminarium była drużynową harcerek w Łomży. Janusz wstąpił do I drużyny ZHP przy Gimnazjum Ogólnokształcącym w Łomży zaraz po rozpoczęciu nauki w 1945 roku. Był zastępowym zastępu „Atomy”. W okresie, gdy dążono do rozwiązania ZHP brał udział w konspiracyjnej działalności mającej na celu utrzymanie tradycji polskich i patriotyzmu. To spowodowało, że został aresztowany i wraz z innymi harcerzami znalazł się w piwnicach Urzędu Bezpieczeństwa na ulicy Nowogrodzkiej w Łomży. W więzieniu przebywał od połowy października do 23 grudnia. Po uwolnieniu kontynuował naukę w Liceum Przemysłu Drzewnego w Łomży i w 1952 roku otrzymał dyplom technika-technologa drewna. Następnie zdał egzamin na Politechnikę Łódzką, ale nie został przyjęty jako „nieprawomyślny”. Na podstawie nakazu pracy rozpoczął pracę zawodową na Ziemiach Odzyskanych, najpierw w Człopie koło Wałcza, skąd został przeniesiony do Szczecińskiej Fabryki Mebli. Jako wyróżniający się pracownik dostał skierowanie na studia i ukończył Wydział Budownictwa Wodnego na Politechnice Szczecińskiej, uzyskując w 1957 roku dyplom inżyniera. Po studiach pracę rozpoczął w Wydziale Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie, jako specjalista do spraw wodociągów i kanalizacji. Był inicjatorem i organizatorem odbudowy i rozbudowy urządzeń wodno-ściekowych w miastach i wsiach Warmii i Mazur. W 1961 roku został powołany na stanowisko dyrektora do spraw technicznych w Wojewódzkim Zjednoczeniu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Olsztynie. Był inicjatorem i koordynatorem wielu poważnych inwestycji komunalnych, w tym wodociągów, kanalizacji i oczyszczalni ścieków w miastach województwa olsztyńskiego. W 1968 roku został powołany przez Urząd Wojewódzki w Olsztynie na stanowisko dyrektora naczelnego wojewódzkiego Biura Projektów Budownictwa Komunalnego w Olsztynie, z obowiązkiem zorganizowania go od podstaw. Biuro zorganizował, rozwinął i był 16 lat dyrektorem naczelnym. W latach 1969-1973 w Olsztynie jezioro Długie, na skutek zanieczyszczenia ściekami stało się martwe i groziło epidemią dla miasta. Z własnej inicjatywy opracował projekt wynalazczy oczyszczania tego jeziora. Wynalazek został zastosowany i jezioro zostało oczyszczone. Poza tym był rzecznikiem patentowym i autorem wielu wynalazków zastosowanych w praktyce. W latach 1962-1980 pełnił funkcję członka Prezydium Rady Wojewódzkiej NOT w Olsztynie, przewodniczącego PZITS, był członkiem wielu komisji problemowych. W latach 1973-1976 był radym i członkiem prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie. Za wieloletnią pracę odznaczony był Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Warmii i Mazur”, srebrną i złotą odznaką NOT i innymi odznaczeniami. Po zakończeniu pracy zawodowej wrócił do swoich ukrytych zamiłowań. Napisał ponad 100 wierszy, z których część wydał drukiem w dwóch tomikach – „Świat moich miłości” i „Wesoło a nawet smutno”. Pisał też opowiadania o swoich życiowych doświadczeniach, np. „Chłopcy z Łomży”. Grał na akordeonie, pisał piosenki, dawał występy artystyczne w różnych środowiskach, jak kluby emerytów, w szkołach, dla wojska i innych. Z Łomżą zawsze był związany uczuciowo. Tam pochowani są jego rodzice, którzy pracowali w szkołach w Podgórzu i Starej Łomży jako nauczyciele. Zmarł 2 kwietnia 2007 roku w Olsztynie.