Nosarzewski Wiktor (1904-2004) – ppłk Wojska Polskiego, doktor medycyny, wieloletni członek Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. Urodził się 17 października 1904 roku w Siemieniu koło Łomży, jako syn Aleksandra i Julianny z Dąbrowskich. Do czwartego roku życia mieszkał z rodzicami w Siemieniu, potem rodzina przeniosła się do Kalinowa, gdzie ojciec Julianny miał duży dom. Po śmierci matki (1913), Wiktor pozostawał przy wuju księdzu Marcjanie Konstantym Dąbrowskim – wikarym w Sokołach koło Łomży. W roku 1913 umarła matka Wiktora. W czasie pierwszej wojny światowej Wiktor Nosarzewski uczęszczał do 7-klasowej Szkoły Handlowej w Łomży. W 1918 roku powrócił z Rosji ojciec Wiktora z powiększoną rodziną; Wiktor zamieszkał w Kalinowie. Organizował w Kalinowie kółko teatralne i bibliotekę publiczną. Na początku lat dwudziestych, poprzez działalność społeczną i kontakt z różnymi osobami, Wiktor Nosarzewski zaczął interesować się polityką, i jak sam wspomina skłaniał się ku lewicy, ale czynnie nie brał udziału, ani w spotkaniach partyjnych ani w kolportażu prasy i ulotek. Świadkiem jego publicznych wystąpień był późniejszy ks. Adam Bargielski, beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II.
Wiktor chciał się dalej kształcić wiedział jednak, że progiem do dalszej nauki jest matura. Wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego w Wilnie (na prawach szkoły średniej) i po dwóch latach uzyskał świadectwo dojrzałości. Kontynuował naukę w podchorążówce, a następnie wstąpił do Oficerskiej Szkoły Wojsk Lotniczych w Grudziądzu. Po dwóch latach nauki (1928), podjął służbę w 6 pułku lotniczym we Lwowie-Skniłowie. W wyniku kłótni z dowódcą wydalony z wojska, najprawdopodobniej jednak główną przyczyną relegowania była etykietka „komunisty”, jaką odtąd mu przypinano. Przez pewien czas pracował w Banku Przemysłowców Łomżyńskich. Postanowił studiować na Wydziale Lekarskim
Uniwersytetu Poznańskiego. Sam zarabiał na swoje utrzymanie, pracując. Był m.in. kierownikiem bileterów na Powszechnej Wystawie Krajowej (Poznań 1929), młodszym asystentem w katedrze histologii u prof. Kurkiewicza, udzielał licznych korepetycji. W 1930 r. został po raz pierwszy ojcem – urodziła mu się córka Zofia. W roku 1938 ożenił się w Poznaniu z Marią Budzałowską i miał z nią córkę Krystynę (ur. 1939). Wkrótce powrócił w rodzinne strony, podjął pracę społeczną w Kalinowie, organizując lokalny dom kultury. Przyjmował pacjentów w Łomży i w Kolnie. W 1939 roku wyjechał do wsi Truskolasy k. Częstochowy, gdzie został zatrudniony jako lekarz zakładowy przy odkrywkowej kopalni rudy żelaza. Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do wojska. Otrzymał przydział do 6 pułku lotniczego do Lwowa. Przejściowo pracował w pogotowiu ratunkowym w Częstochowie,Próbując uciekać przez ścigającymi go Niemcami za granicę, został schwytany przez… Sowietów. Trafił do więzienia w Przemyślu. Symulując chorobę udało mu się powrócić do Łomży. Wkrótce jednak znowu został aresztowany przez NKWD. Został skazany na 5 lat ciężkiego obozu pracy za próbę nielegalnego przekroczenia granicy. Po kolejnej próbie ucieczki z transportu i zmaltretowaniu przez NKWD, dotarł aż nad Ocean Lodowaty. Pracował przy wyrębie lasu. Jednocześnie leczył zapadających na różne choroby współuczestników zsyłki. W marcu 1943 roku Wiktor Nosarzewski, został zwerbowany do tworzącej się w Sielcach nad Oką I Dywizji Wojsk Polskich im. Tadeusza Kościuszki, dowodzonej przez gen. Zygmunta Berlinga. Po przybyciu do jednostki skierowano go na front. Wziął udział w pamiętnej bitwie pod Lenino (12-13.10.1943). Następnie razem z dywizją szedł dalej jej szlakiem bojowym, wchodziła ona wówczas w skład I Korpusu. Podczas walk o Warszawę został ciężko ranny, cudem uniknął śmierci. Zaraz po wojnie sprowadził z Uzbekistanu żonę Nadię z urodzonym tam w 1943 roku synem Igorem. Już w Polsce urodzili się dwaj kolejni synowie Nosarzewskich: Sławomir Mirosław i Borys Wiktor. W 1948 u Wiktor zdiagnozowano niewydolność wątroby i guza na trzustce. Usunięty operacyjnie nie spowodował komplikacji gdyż okazał się niezłośliwy. Dzięki troskliwej opiece specjalistycznej Wiktor wyzdrowiał i ponownie mógł powrócić do służby. W roku 1950 skierowany został przez dowództwo WP do Centrum Wychowania Sanitarnego w Łodzi, gdzie wykładał internę w Wojskowej Szkole Felczerskiej. W tym czasie mianowany został podpułkownikiem. Po powrocie do Warszawy pracował w Departamencie Służby Zdrowia, oraz jako kierownik Wojskowego Pogotowia Ratunkowego mieszczącego się przy ulicy Koszykowej. W roku 1962 został przeniesiony w stan spoczynku, przeszedł na rentę. Przyjmował pacjentów m.in. w Zarębach, Wiźnie, Jasienicy, gdzie m.in. wybudował nowa przychodnię. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaczeniami wojskowymi i za udział w wojnie. Otrzymał nagrodę Ministra Zdrowia. Wyróżniony honorowym tytułem „Zasłużony Lekarz PRL”. W 1995 roku zamieszkali z małżonką w rodzinnym Kalinowie koło Łomży. Codziennie uprawiał ćwiczenia sprawnościowe i odbywał wielokilometrowy spacer marszowym krokiem. Był pogodny i zrównoważony, żyjąc w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku. 23 czerwca 2000 roku – jako Wychowanek – Senior – otwierał X Zjazd Nauczycieli i Wychowanków Szkół Ziemi Łomżyńskiej. Zmarł 7 marca 2004 roku w wieku 100 lat. Pochowany został 12 marca na cmentarzu parafialnym w Piątnicy. (Na podstawie wspomnień kuzynki, Donaty Godlewskiej).
